Een night game drive

Na een beetje uitgeslapen te hebben was het vandaag tijd om te shoppen en om nog enkele souveniertjes in te slaan. We zijn naar Walmer shoppingcentre gegaan om daar eens lekker rond te slenteren en alle winkeltjes te bekijken. Zelf heb ik geen souveniertjes ingeslagen, maar nog wel wat nieuwe kleertjes. Voorlopig kan ik in Nederland in de zomer vooruit. Helaas, duurt de zomer nog even, maar ach ik ben alvast voorbereid.

Na een lunchbreak in een gezellig restaurantje met overheerlijke smoothies was het tijd om boodschappen te doen en richting huis te gaan. We wilde namelijk nog even naar de Boardwalk, maar moesten ook al op tijd vertrekken richting Addo Elpehant Park, want we hadden vanavond een Game drive.

In de Boardwalk hebben we nog wat winkeltjes bezocht en genoten van het heerlijke weer. Waarna we aangereden zijn richting Addo. Het was een uurtje rijden en niet veel later stonden we voor de poorten van Addo. Dat is apart om ineens ’s avonds bij het park rond te lopen, aangezien je normaal zo vroeg mogelijk in de ochtend komt, omdat je dan de hele dag hebt om de dieren te zien.

Na het betalen moesten we nog even wachten, maar daarna mochten we in de grote truck stappen. Het zijn open trucks met een zeilen dak erop en aan de zijkant allemaal open gaten zodat je alles goed kunt zien.

Onze gids was een zeer aardige man en vertelde bij alle dieren die we zagen een verhaal er over. Helaas, ben ik zeer slecht in het onthouden van deze verhalen, maar op het moment zelf was het erg interessant.

We hebben enorm veel dieren gezien, met name enorm veel olifanten (wat wil je in een olifanten park), maar het is wel erg gaaf om ze zo dichtbij te zien en een tijdje te staan kijken terwijl ze rustig aan het eten zijn. Daarnaast hebben we stekelvarkens (die zeer zeldzaam zijn om te zien), jakhalzen, Kaapse buffel, Spring hare (een soort kleine kangaroe), Kudu’s (heeel veeel), uil en Scrub hare (een soort haas) gezien. Het kan zijn dat ik nog enkele dieren vergeet, maar op dit moment kom ik er niet op.

Gedurende de rit werd het steeds donkerder en op een gegeven moment konden we alleen nog maar iets zien in het schijnsel van de koplampen van de auto en de grote lamp die onze gids rond liet schijnen. Boven ons was de hemel vol met wel duizenden sterren. Zo prachtig om te zien.

Het is op zo’n moment moeilijk om je te beseffen dat je in Afrika bent, waar er zoveel armoede is.

Helaas was de rit veel te snel over naar mijn zin, maar we hadden in totaal toch 2 uur rond gereden. Ik vraag me wel eens af, als ik straks terug ben in Nederland hoe het is om dan naar een dierentuin te gaan. Met name omdat ik nu alle dieren iedere keer in het wild rond zie lopen. Zou het dan nog leuk zijn om daarnaar toe te gaan? Ik ben benieuwd.

Na deze prachtige tocht zijn we terug naar PE gereden en in bed gekropen aangezien het inmiddels al aardig laat was. Beide sliepen we snel en hebben we gedroomd van alle wilde dieren die aan onze neus voorbij zijn getrokken. Het was een prachtige dag en de wilde dieren ga ik missen.

Bezoek aan mijn stage & het township

Na vanochtend lekker rustig aan gedaan te hebben, werd het tegen half 11 toch wel tijd om eens vaart te gaan maken, aangezien we nog wel een druk programma voor de boeg hadden. Om klokslag 11 uur stonden we voor de deur bij mijn stage, The Cerebral Palsy Association. In eerste instantie heeft Hanny met al mijn collega’s kennis gemaakt, voordat we in gesprek raakte met Lauren. Je kent Hanny dus we waren zo een uur verder en Lauren was een kruisverhoor verder. Grapje, mama. Maar het was leuk om te luisteren naar het gesprek tussen beide, want ook ik hoorde nieuwe dingen en beide gingen ze helemaal op in het gesprek.

Na dit enerverende gesprek was het helaas tijd om te gaan, aangezien we om half 2 werden verwacht in Walmer township voor onze townshiptour. Na een korte lunch in Robinstreet zijn we de auto ingestapt en niet veel later waren we in Walmer township. Dit ligt om de hoek bij ons, dus het is een kippeneindje.

In het township stond de groep, waar wij onderdeel van zouden zijn, al te wachten en wat bleek het was een andere groep Nederlanders en ze kwamen ook nog eens uit Oirschot. Wat een toeval. Onderweg werd er veel gekletst en ik had al snel de aandacht van de oma van de groep, want ze wilde maar al te graag van alles over mijn stage weten en daarnaast was ze erg nieuwsgierig naar alles wat ik al van Afrika wist. Haar engels was aan de mindere kant, dus zo regelmatig vroeg ze ´Wat zij de man nu?’.

We werden rondgeleid door Prof, een gekleurde man die zelf in het township woont. In eerste instantie stapte we in een busje waarmee we heel het township door zijn gereden. Met enige regelmaat stapte we uit om een stukje door het township te lopen en bij mensen op bezoek te gaan, zodat we ook de huisjes van binnen konden bezichtigen. We hebben in totaal 3 verschillende huisjes bezocht en allemaal waren ze op hun eigen manier speciaal en zag je de armoede naar voren komen.

In het begin van de tour vroegen veel mensen, want ze voelde zich allemaal erg opgelaten, of mensen niet vonden dat wij aapjes kwamen kijken. Ook Hanny deelde dit gevoel, om eerlijk te zijn heb ik dat in het begin ook gedaan, maar doordat ik al vaker in townships en in armoede rond heb gelopen, is dit gevoel verminderd. Prof vertelde dat de mensen in het township dit helemaal niet zo voelen. Zij vinden het een eer als mensen komen kijken naar hun huis en interesse tonen, want de meeste blanken mensen (bij wie veel mensen werken) hebben nooit de moeite genomen om te komen kijken.

Daarnaast realiseerde ik mezelf, dat wij het ook leuk vinden als mensen naar ons huis komen kijken en interesse tonen. Dus waarom zou dat voor deze mensen niet zo zijn. Ze hebben dan minder te besteden, maar men is nog steeds wel trots op hun eigendommen en onderkomen.

Na ruim 2 uur rondgelopen te hebben in het township zijn we naar de Taverne gegaan, waar we een lekker glaasje fris hebben gedronken. Het is apart om te zien, want overdag (op een doordeweekse dag) zitten er hier enkele mannen aan een flesje bier. Ik dacht bij mezelf, moeten deze mannen niet werken, maar blijkbaar niet.

Na deze prachtige rondleiding en Prof uitbundig bedankt te hebben, zijn we weer naar huis gereden om Ingrid op te halen. Met z’n 3en zouden we namelijk uit eten gaan en daarna naar de film. Dus zo gezegd zo gedaan en een uur later zaten we bij Coco the Mer met uitzicht op de zee. Na een overheerlijke pasta gegeten te hebben en Ingrid en ik samen een dessert gedeeld te hebben, was het tijd om naar de film te gaan.

We zijn naar een echte vrouwenfilm gegaan, die Ingrid en ik al een keertje gezien hebben, maar hij was zo gaaf dat we hem met liefde en plezier nog een keer wilde bekijken. Het is een Afrikaanse film met engelse ondertiteling genaamd Liefling. Super gaaf J en een goede afsluiting van deze mooie en interessante dag.

Een weekje reizen door de Transkei (Wild Coast)

De Transkei is een gebied in Afrika waar je 'echt' Afrika tegen komt en ziet. Gedurende de gehele vakantie zag je alleen maar gekleurde mensen en kun je de blanke mensen, die we tegen kwamen, op een hand tellen. Het is een prachtig gebied met afwisselende natuur, veel Xhosa huisjes, slechte wegen (zulke slechten had ik nog nooit meegemaakt), aardige mensen en een gehele nieuwe ervaring!!

Deze reis begon op dindag 28 december 2010. Nadat Hanny en ik onze spullen gepakt hadden, hebben we alles in de auto geladen en zijn we aangereden. Vandaag stond er een rit van een uur of 4 op de planning, aangezien we van P.E. naar East London zouden reizen. We kozen ervoor om een binnen door weg te nemen, waardoor we veel van de natuur zagen en we door Port Alfred kwamen. Natuurlijk moesten de benen ook gestrekt worden, dus zijn we in Port Alfred het strand opgelopen. De stranden blijven prachtig en ik vind het heerlijk om met mijn voeten in de zee te staan.

Op een gegeven moment zochten we een plekje om te luchen, maar we konden weinig vinden dus zijn we een onverharde zijweg in gereden en op een gegeven moment kwamen we op een stukje waar we makkelijk stil konden staan. We stonden midden tussen de weilanden, maar het was een prachtig stukje om te lunchen.

Onderweg zijn we veel kleine, Xhosa huisjes tegen gekomen. Dit zijn ronde huisjes met vaak een rietendak, weinig ramen en een deur of gat. De dorpjes die je overal in de weilanden en tussen de bergen zag liggen bestonden vaak uit een stuk of 20 huisjes. Veel van deze dorpjes hadden wel stroom, maar of ze water hadden weten we niet. Ze lagen vaak niet bij een meer of rivier, wat je eigenlijk wel zou verwachten.

Eenmaal in East London hebben we de accomodatie opgezocht en deze zag er prima uit. We kregen de familiekamer, zodat we beide een eigen kamer hadden. Vervolgens zijn we East London in getrokken en een stuk over het strand gelopen. Dit was onze eerste ervaring met het feit dat we de enigste blanken waren. We liepen over het strand en er waren verder alleen maar zwarte mensen. Op zulke momenten ben je je ineens wel heel bewust van je huidskleur.

In de avond zijn we gaan eten bij een gezellig restaurantje met uitzicht op de zee. Ik dacht een zeehond of dolfijn in de zee te hebben gezien, maar durf het niet met zekerheid te zeggen.

Op woensdag 29 december zaten we aan een overheerlijk engels ontbijt na een heerlijke nacht goed geslapen te hebben. We zaten op een mooi overdekt terras met uitzicht op de bossen en er kwamen allerlei vogels voorbij gevlogen. Een heerlijke ochtend om wakker te worden.

Na dit overheerlijke ontbijt was het helaas tijd om verder te rijden, maar eerst hebben we East London nog verder verkent en kwamen we erachter dat er ook in het centrum weinig blanke mensen rond lopen. Het is niet dat ik me niet veilig voel, maar meer ongemakkelijk omdat je het gevoel hebt dat iedereen je aankijkt, terwijl je helemaal niet weet of dat ook werkelijk zo is. Apart eigenlijk wat je gevoel en gedachten met jou kunnen doen.

Bij de zee lag er een zeeaquarium en dat leek ons wel een bezoek waard. Dus niet veel later liepen we tussen de vissen, aquariums, zaten we naar een zeehondenshow te kijken en zagen we hoe de pinguins werden gevoerd. Een heerlijke bezigheid om naar dieren te kijken.

In de middag zijn we verder gereden naar Butterworth, wat niet ver van East London af lag. Helaas, werd het weer slechter en slechter en tegen de tijd dat we in Butterworth waren regende het alleen maar. Dus dat werd een tijdje op de kamer blijven, lekker lezen, want in Butterworth was er zelf ook weinig te doen. De B&B was verder prima, maar wel de eerste accomodatie die wordt gerund door zwarte mensen (in ieder geval waar ik in overnacht).

In de avond zijn we in het hotel gaan eten, aangezien er verder geen restaurants waren. Ook in het restaurant waren er alleen maar zwarte mensen. In PE vallen de zwarte mensen ook op, maar daar is het veel meer gemend en kom je diverse gekleurde mensen tegen. Maar als je je dan ineens bevind tussen alleen maar zwarte mensen geeft dat een raar gevoel. Je realiseert je ineens dat je je echt in Afrika bevindt.

Na een nacht prima slapen werden we wakkeer op de 30 december, de verjaardag van Maarten, die ik na enkele pogingen aan de telefoon kreeg. Na een uitgebreide felicitatie realiseerde we beide dat het wel raar was dat we niet bij elkaar waren. Maar goed, volgend jaar een nieuwe poging en ten slotte waren we net bij elkaar geweest.

Ook in dit B&B kregen we een engels ontbijt wat prima smaakte. Al kreeg we vanochtend ook vlees, vis, groente en fruit. Het fruit was lekker en uit beleeftheid heb ik ook een stuk vis genomen, maar de rest was me toch iets teveel op de vroegeochtend. Ondertussen nog een praatje gemaakt met de eigenarrese en ze vertelde dat wij al het 4e Nederlandse paar waren dat bij haar kwam logeren. Ze vertelde daarnaast ook dat Butterworth met name een werkstad was, waar mensen tijdelijk projecten kwamen uitvoeren en aangezien het nu het vakantieseizoen was, is het enorm rustig.

Gelukkig was het vanochtend aardig droog en konden we een van de 2 watervallen bekijken. Het aparte was dat de ene waterval een grote dam was waar het water over heen spoelde en vervolgens over de weg en verder over de rotsen een waterval vormde. Het zag er indrukwekkend en mooi uit :) Leuk om te zien.

Na deze waterval zijn we aangereden naar Port St Johns, wat een flinke trip is. Hoe verder we rijden, hoe meer we 'echt' Afrika in rijden. We zagen steeds meer kleine dorpjes met Xhosa huisjes. Wat daarnaast ook zeer opvallend is zijn alle mensen die lopen, wachten of liftend langs de weg zitten, hangen, staan of liggen. Werkelijk waar je kunt geen km rijden of je komt minimaal 10 mensen tegen.

Veel mensen staan met een bordje met daarop de naam of afkorting van een plaats waar ze naar toe willen. Daarnaast zie je vele mensen lopen, soms met bagage of met kinderen op hun rug gewikkeld in een deken. Met deze deken zitten de kinderen vast gemaakt op hun rug. Als laatste zie je nog mensen langs de weg zitten. Vaak zijn dit kinderen en mannen. Waarop ze zitten te wachten ... geen idee! Maar je ziet ze overal ...

Eenmaal in Port St Jonhs hebben we de toerist information opgezocht, want we hadden geen idee waar onze accomodatie was. Port St Jonhs is een zeer chaotisch en klein plaatsje en daar zag het zwart van de mensen. Onze accomodatie was aan de andere kant van de rivier en na een stuk over een gravelroad gereden te hebben, kwamen we uit op een mooie plek. Er stonden verschillende kleine huisjes in een flink stuk natuur en als je naar links keek zag je de bergen, gehuld in de mist vandaag, en als je naar rechts keek zag je nog meer natuur. Hanny en ik kregen een een prima stekkie.

Nu was het tijd om Port St Johns een wat beter te gaan bekijken, dus we zijn de auto weer ingestapt en terug gehobbeld over de gravelroad. Als eerste zijn we naar het strand gereden wat er erg mooi uitzag. Het was een bay met aan beide kanten rotsen. Natuurlijk moest ik even met mijn voeten in de zee en dit keer was de zee erg warm, terwijl het regende en de zon niet echt scheen. Niet veel verder stonden er mensen in de rivier te vissen. Dit was erg gaaf om te zien, want ze gebruikte een net en gooide deze in de rivier om hem daarna binnen te halen en elke keer hadden ze weer een vis gevangen die ze vervolgens trots aan ons showde.

Op het strand heb ik nog enkele mensen uit P.E. en Braizilie ontmoet, waar natuurlijk even een praatje mee gemaakt moest worden. Wat doe je nu hier en waarom zit je in Zuid-Afrika? Geniet er nog van en een fijne vakantie. Met deze woorden ben ik weer terug naar de auto gelopen om verder te rijden. Zo had onze lady van de B&B op de kaart aangewezen dat we naar een airstrip konden en dat leek ons wel wat. Dus we reden weer terug het dorpje in en hobbelde verder over allerlei gravelroads, want aan goede wegen doen ze in Port St Johns niet. Ze hebben er, en dat is echt waar, maar 1 geasfalteerde weg.

Na natuurlijk eerst verkeerd gereden te hebben, maar gelukkig hielp een zeer aardige man ons de goede weg op, reden we de berg omhoog in de riching van de airstrip. Na nog meer gehobbel kwamen we uiteindelijk helemaal bovenop de berg aan. Natuurlijk kwamen we onderweg nog wat koeien en schapen tegen. Die werkelijk waar overal over de weg lopen. Ik weet niet hoeveel schapen, koeien, ezels, kippen en andere dieren over de weg hebben zien lopen.

Eenmaal boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht over Port St Johns en we reden over een landingsbaan. Echt waar. Boven op de berg was er een landingsbaan gemaakt en daar reden wij overheen. Trouwens wel apart dat een asfaltmachine helemaal naar boven over een gravelroad rijdt om daar een weg te asfalteren, maar dan niet meteen de andere wegen daarom heen ook doet. Af en toe zit Afrika erg apart in elkaar.

Na deze flinke rit hadden we wel zin in wat eten, dus we zijn op zoek gegaan naar een restaurant en volgens de toerist information zou er eentje op de weg van de airstrip naar beneden moeten zijn. Maar na 3x de weg heen en weer gereden te zijn hadden we hem nog steeds niet gevonden. Dus dan maar op naar het volgende restaurant en daar hebben we prima gegeten, met uitzicht op de rivier en bergen.

En toen was het oudjaarsdag ... Al was het gevoel van oudjaar ver te vinden. Vandaag is het 31 december 2010, het einde van het jaar 2010! Maar eerst zijn we Port St Johns ingegaan. We moesten voor vanavond wat boodschappen halen, aangezien we zelf wilde koken. Dus we hebben de auto bij de toerist information gezet en zijn daarna verder te voet gegaan. Je moet je wel even bedenken dat de wegen niet geasfalteerd zijn en door de regen een en al modder waren. Daarnaast is het een grote chaos, iedereen loopt door elkaar, overal staan kraampjes, mensen die dingen verkopen, mensen die dingen roepen, mensen die muziek maken of een praatje te maken.

Mijn ervaring met Port St Johns is een grote chaos van zwarte mensen, maar daarnaast wel een gave en leerzame ervaring. Eenmaal in de supermarkt zagen we dat de modderspetters op onze broek tot onze kont zat. De supermarkt was ook al rommelig en vies. Heel anders dan we in Nederland of P.E. zijn gewend. Ze hadden zeer weinig producten, maar van sommige dingen, zoals rijst, meel en bonen, heeel veel zakken staan. Je ziet dat veel mensen hier weinig geld hebben en veel van deze producten kopen, omdat je er lang mee kunt doen, het goed vult en goedkoop is.

Nadat we onze boodschappen hadden gedaan zijn we terug gelopen naar de auto en daar even bijgekomen van wat we net zagen. Dit is een enorm andere wereld. Ik vond Zuid-Afrika ofwel het leven in P.E. al anders, maar in Port St Johns is het nog veel anders. Een zeer interessante en leerzame ervaring.

Vervolgens zijn we het gebied rondom Port St Johns verder gaan bekijken. We hadden gezien dat er een spa was, dus daar zijn we heen gereden. Ze hadden helaas geen plek, maar de weg erheen was fantastisch. De natuur, de vele huisjes, de mensen die we tegen kwamen en wat misschien wel het geweldigste waren alle geiten die we op de weg tegen kwamen. Werkelijk waar, ik denk dat we wel 30 geiten tegen zijn gekomen. Ze liggen dan ook niet aan de rand van de weg, maar gewoon midden op de weg en na een keer toeteren komen ze moeizaam overeind, kijken een keer rond en zetten da 3 stappen opzij zodat je er net langs kan. Zelfs de Afrikaanse cultuur is overgeslagen op de geiten hier. Fantastisch!!

Vervolgens zijn we de andere kant van Port St Johns opgereden op zoek naar een waterval, maar dat zijn hopelose zoektochten want we kunnen ze nergens vinden. De watervallen hier zijn te goed verstopt. Wel hebben we nog meer van de omgeving en het leven hier in Zuid-Afrika gezien, wat daarnaast ook wel erg mooi en interessant is.

In de avond hebben we een heerlijke salade gemaakt en die rustig opgegeten. De rest van de avond hebben we zitten kletsen en het jaar 2010 overdacht. De lady van de B&B kwam nog een glaasje wijn meedrinken en om 12 uur hebben we getoast op het nieuwe jaar. Natuurlijk enkele telefoontjes naar Nederland gepleegd, waar het pas 11 uur was. Hierna vonden we het mooi geweest voor vandaag aangezien je van reizen toch wel moe wordt en hebben we ons bed opgezocht.

Zo werden we wakker op 1 januari 2011, de verjaardag van Leo, en zaten we voor de zoveelste keer deze week aan een engels onbijt. Aan het einde van deze week kan ik geen engels ontbijt meer zien en verlang ik terug naar gewoon een geroosterde boterham met kaas.

Nadat de auto weer volgeladen was zijn we aangereden, voor de laatste keer over deze hobbelweg in de richting van Mthatha. We zouden overnachten in Mthatha maar zijn eerst doorgereden naar Coffee Bay want dat wilde we graag zien. Vandaag was het eindelijk weer een mooie dag sinds dagen regen gehad te hebben.

Het was een flink stuk rijden naar Coffee Bay en de weg was enorm slecht. Mijn rijkunsten zijn er flink op verbeterd aangezien er vele gaten in de weg zaten. De weg was dan wel geasfalteerd maar er zaten flinke putholles in zoals ze deze hier noemen. Deze gaten wil je maar al te graag ontwijken want anders spring je in de auto flink heen en weer.

Na een paar uur rijden kwamen we eindelijk aan in Coffee Bay en daar was het erg druk. Blijkbaar vertrekken alle jongeren naar Coffee Bay op nieuwjaarsdag, maar ondanks de drukte wilde we toch graag even op het strand lopen en iets zien van Coffee Bay. Dus op een gegeven moment zag ik een mooi plekje en rijdt de auto daar naar toe, maar helaas was ik even vergeten dat het flink had geregend de afgelopen dagen. Dus ik wilde de auto nog iets verder naar achter zetten, zodat hij goed stond, maar ik kon niet meer voor of achteruit en zat vast in de modder. Tot zover mijn parkeerkunsten ... Wat nu ....

Gelukkig kwam er al snel een bakkie vol blanke mensen aanrijden en zij konden mij er wel uittrekken. Geen idee hoe dat werkt, maar zij hadden er blijkbaar vaker mee te kampen gehad, want ze zeiden precies wat ik moest doen. En zo stond ik 15 minuten later weer op de weg en na vele bedankjes zijn we weer aangereden. Pf, wat een avontuur. Maar we wilde nog steeds graag het strand zien, dus na 2x heen en weer gereden te hebben vonden we eindelijk een parkeerplekje, dit keer niet in de modder, en konden we het strand op.

Het strand was erg mooi en zag helemaal zwart van de mensen. Het was een rotsachtig strand. Wat wel raar was, wat dat er enkele blanken mensen op hun handdoekje, ver van iedereen af, op het strand lagen. Aan de ene kant van het strand waren de zwarte mensen en aan de andere kant de blanke. Dat is een rare ervaring. Hanny en ik liepen over beide kanten en ik had absoluut niet het gevoel om bij de blanke mensen te gaan liggen of zitten.

Na deze ervaring zijn we terug gereden naar Mthatha, wat nog een flinke tocht was.Onderweg stonden er politiemensen langs de kant en moesten we stoppen. Dit gebeurt veel vaker en om eerlijk te zijn waren we al vele politiemensen de afgelopen dagen tegen gekomen, maar mochten we tot nu toe door rijden. Na elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben, vroeg hij om Hanny's rijbewijs. Ik had tot nu toe de hele tijd gereden, maar Hanny mocht terug naar Mthatha rijden aangezien ik het rijden wel even beu was. Toen haar rijbewijs wilde pakken, hoefde het niet meer en vond de politieman het al lang goed. Wel zei hij nog dat ik moest rijden in plaats van Hanny, want ik was de jongste en oudere mensen moesten zich laten rijden. Daarop haddden wij als antwoord dat ik al de hele dag had gereden. Okeej, dan was het goed.

Gelukkig had ik een B&B geboekt en niet veel later stond ik bij de receptie om te vragen welke kamer we hadden. Zegt de receptioniste 'We zijn volgeboekt'. Nee, dat kan niet zeg ik want ik heb een kamer geboekt. Nee, we zijn volgeboekt was daarop het antwoord. Maar dat kan niet ....

Dan maar iets anders zoeken, wat niet makkelijk is in de vakantieperiode en later op de dag. Maar bij de 3e poging kwamen we in een prima B&B tegen of om eerlijk te zijn misschien wel het beste tot nu toe. De mensen waren ook zeer aardig en het was een zeer geslaagde keuze.

Na een overheerlijke douche, daar kun je tijdens het reizen zo aan toe zijn, zijn we gaan eten in een restaurantje. Voor de routebeschrijving naar dit restaurantje heb ik gebeld naar de eigenarrese van de B&B en Hanny las de routebeschrijving aan mij voor. Zo stond er op een gegeven moment rechts bij de robot. Kijkt Hanny me aan met een vragend gezicht. Wat is een robot? Mijn antwoord daarop, dat is een verkeerslicht en dat zou jij toch moeten weten als engelse lerares. Wat blijkt is dat spreektaal en van dit woord had Hanny nog nooit gehoord. Wat apart!!

De volgende ochtend, 2 januari, zijn we in de ochtend naar het Nelson Mandela museum geweest, wat zeer interessant was. Het was een zeer uitgebreid en uitvoerig museum en ik kreeg een zeer duidelijk beeld van het leven van Mandela.

Hierna was het tijd om door te rijden naar Hogsback want dat was nog wel een flink stuk rijden. Vlak in de buurt bij Hogsback reden we de bergen in, wat zeer mooi was. Hogsback ligt ook tussen de bergen. Tolkien heeft hier gewoond en het staat bekend om zijn fairytale uitstraling, daar was ik erg benieuwd naar. Maar zo ziet het er ook uit. Het is prachtig, helaas was het erg mistig, maar dat maakte het juist mysterieuzer.

We sliepen in een prachtige accomodatie boven op de berg, wat natuurlijk een flinke rit over de gravelroad opleverde maar dat was het zeker wel waard. Nadat we ingecheckt waren besloten we om nog even een stukje te wandelen, want je weet nooit wat voor het weer morgen is en de wandeling was het zeker waard. We hadden enkele prachtige uitzichten. Vervolgens was er een labirint en dat brengt bij mij als het kind in naar boven, dus dat heb ik 'even' gerend. Hierna was wel duidelijk dat ik hoog nodig weer wat aan sport moet gaan doen, want mijn conditie is helemaal niks.

Er stond een bordje met viewpoint en we waren toch wel nieuwsgierig dus zijn we daar even naar toe gegaan en dat was de moeite waard. Het was erg mooi en je kon best ver kijken. We hebben er een tijdje gezeten, maar op een gegeven moment werd het zo mistig dat we maar terug naar ons huisje zijn gelopen.

Na een heerlijke douche zijn we naar het restaurant gelopen en daar kwamen we 2 Nederlandse dames tegen. Ook dit waren moeder en dochter en we konden het natuurlijk niet laten om even te kletsen. Al werd dit even toch wel enkele uren en het was erg gezellig. Tegen een uur of 10 was het tijd om terug naar het huisje te gaan en hebben we heerlijk geslapen.

Op 3 januari was het alweer onze laatste vakantiedag. We zouden vandaag weer terug rijden naar PE waar we nog enkele dagen hadden voordat Hanny weer terug naar Nederland zou vliegen. Wat gaat de tijd toch snel ...

Het was maar goed dat we gister nog een stuk hadden gelopen aangezien het vanochtend plenste van de regen. Toch wilde we nog wat watervallen zien, dus in enkele lagen kleding en dichte schoenen zijn we de regen ingegaan om de watervallen te zien. Ze waren zeker de moeite waard.

Bij de 2e waterval moesten we 500 meter lopen, maar dat was eerder klimmen, aangezien we een flink stuk naar beneden moesten, maar het was geen gewoon pad. Het pad was modderig door alle regen en daarnaast lagen er flink wat rotsen en verschillende hoogtes. Het was een hele klim, wat erg gaaf was. Toen we eenmaal bij de waterval waren, was dit ook zeker de moeite waard. Wat was dit een imposante waterval ... fantastisch. Hij was echt metershoog en het water viel recht naar beneden. Prachtig!!!

Eenmaal terug in de auto moesten we wel andere kleren aantrekken want we waren toch wel erg nat. Maar dat gaf niet aangezien we toch terug naar huis reden. Het was nog een flinke rit naar huis, maar tegen een uur of 5 waren we toch eindelijk weer terug in PE.

We hebben de vakantie afgesloten met een etentje in het restaurant The Cubana. Dit is een gezellig restuarantje en daar hebben we een Engels man ontmoet die al 15 jaar in Zuid-Afrika woont. Hij vertelde dat hij 90 restuarants heeft en dit hebben we niet verkeerd verstaan, want we hebben het nog 2x nagevraagd omdat we het eerst niet geloofde.

Wat een ontmoetingen deze vakantie ... Maar met name wat we allemaal gezien hebben was fantastisch. Wat een belevingen!!! Zuid-Afrika is een land met vele verschillende gezichten!!! Prachtig!

Eerste indrukken van Hanny

Zo lang naar deze reis uitgekeken en nu al weer een kleine week in Zuid-Afrika. Ongelooflijk! Sinds ik vertrok is er al zoveel gebeurd, hebben we zoveel gedaan en heb ik zoveel gezien … bijna te veel om op te noemen. Af en toe moet ik mezelf knijpen om te weten dat ik niet droom. Ik in Port Elizabeth … wat een belevenis! Mijn rugzakje op het vliegveld in Johannesburg kwijtraken was geen leuke ervaring (to put it mildly), maar verder geniet ik met volle teugen. Het is heerlijk om Vera na 4 maanden weer te zien, in ‘haar’ huis te verblijven, haar huisgenoten te ontmoeten en door ‘haar’ stad te lopen. Ook was het heel prettig om een paar dagen met haar en Maarten te reizen en om te merken dat zij het nog steeds fijn hebben samen. Inmiddels is hij weer vertrokken en breng ik voor het eerst in lange tijd weer veel tijd met mijn dochter door. Heel speciaal is dat!

Tja, en wat zijn dan zoal mijn eerste indrukken van dit land en de mensen hier? Ik noem er lukraak een aantal. Prachtige natuur, twee werelden naast elkaar: afschuwelijk armzalige townships naast welvarende en met prikkeldraad beveiligde ‘gated communities’, geweldige dieren (olifanten, kudu’s, mestkevers, impala’s, kakkerlakken, giraffen, schildpadden, zebra’s, ‘warthogs’, bokken, struisvogels, buffels, mooi gekleurde vogels enz.), rode aarde, heel dikke en heel dunne mensen (blank en zwart), watertekort in een stad aan zee, mensen die tegen een minimale vergoeding op je auto passen en helpen met inparkeren, snel contact (zelfs in de rij voor de kassa), verkopers op kruispunten, snel wisselende weertypen, onmetelijk veel ruimte, bijzondere namen, heerlijk Engels kunnen spreken, voor mij totaal onbekende planten en vogels, veel kinderen en jongeren, 4 verkeerslichten voor 1 rijrichting, bedelaars (jong en oud), ‘bakkies’, grote palmbomen, kleurrijke en fantasievolle kleding en haarstijlen, bloeiende cactussen, weinig kinderwagens maar wel baby’s in dekens op de rug van hun moeder, heel veel (voornamelijk zwart) bedienend personeel, safari op de rug van een olifant, felle zon (die je niet zo voelt door de wind, maar die je wel razendsnel laat verbranden – auw!), honderden zwarte mensen die braaien in de duinen, ongelooflijk krakkemikkige naast luxueuze auto’s, grote porties vlees, bijzondere B&B’s, stuur rechts maar links schakelen (lastig!), veel verschillende tinten ‘zwart’, bijzondere Afrikaanse uitdrukkingen, biltong, onverstaanbaar Xhosa, overal Nelson Mandela. En nog veel meer.

Een geweldig land, maar ook onbegrijpelijk, verontrustend en verwarrend. En … heel boeiend. Ik ben blij dat ik hier ben en morgen met Vera ga rondreizen. Tot later!

Afscheid nemen is verschrikkelijk

Daar gaat hij weer
Terug naar het koude kikkerlandje
Het is tijd om afscheid te nemen
Een dikke knuffel en een zoen
Hier en daar een traantje weg pinken
Heel veel zeggen hoe leuk het was
Nog een dikke knuffel
Dan loopt hij door, naar de douane

Waarom eindigt een leuke tijd zo snel?
Waarom is afscheid nemen zo moeilijk?
Waarom denk je altijd op zo'n moment waar ben ik aan begonnen?

Afscheid nemen is verschrikkelijk
Hoe vaak je het ook moet doen
Het blijft moeilijk!

Vandaag was dan de dag aangebroken dat Maarten terug vloog naar Nederland. De tijd is enorm snel gegaan en de afgelopen 2 weken lijken wel 2 dagen. Voor mijn gevoel was hij hier pas net, maar aan de andere kant betekend dit ook dat ik over 21 dagen (3 weken) weer voet op Nederlandse aarde zet.

Vanochtend hebben we nog een bezoek aan het marktje gebracht. Voor Hanny was dit de eerst keer en ze vond het geweldig. Natuurlijk werden er de nodige souveniers ingeslagen en ook ik kon het niet laten om nog enkele dingetjes te kopen.

Na een overheerlijke lunch (de befaamde nacho's) in The Blue Waters met uitkijk op de zee zijn we naar huis gereden zodat Maarten zijn laatste spullen kon pakken. Om 6 uur zou zijn vlucht vertrekken en hij wilde graag op tijd aanwezig zijn om in te checken.

Op het vliegveld nog snel even de koffer gewogen. DIt hadden we al thuis gedaan met een geleende weegschaal van de overbuurman. Maar toch bleek de koffer wat zwaarder te wegen dan thuis, dus nog snel wat spullen overgeladen in de handbagage. Gelukkig deden ze niet moeilijk over zijn koffer en niet veel later had hij zijn boardingpas in de hand. Nu nog even een glaasje drinken en daarna was het helaas tijd om afscheid te nemen.

Dat was niet makkelijk, maar houd goed in mijn achterhoofd dat ik over 21 dagen thuis ben. Het grootste deel heb ik erop zitten en ga de komende weken alleen nog maar reizen en leuke dingen doen. Dus de tijd vliegt vast voorbij.

Na nog een traantje weggeveegd te hebben en een paar knuffeltjes gehad te hebben, zijn Hanny en ik naar de auto gelopen. We hebben nog een flink stuk langs het strand gereden en zijn in de avond naar de cocktailbar vertrokken, waar we prima gegeten hebben.

Zo, nu ga ik lekker slapen en heb ik morgen vast weer een leuk verhaal om te vertellen. Good night!!

Alweer een (kort) verhaaltje van Maarten

Vandaag is helaas de laatste dag van mijn verblijf in Zuid Afrika aangebroken. Als de weer en British Airways dan wel Heathrow goden mij gunstig gezind zijn land ik morgen rond 09:40 uur in Amsterdam.

Langs deze weg wil ik iedereen, uiteraard met name Vera, bedanken welke heeft bijgedragen aan de “Help Maarten naar Afrika” actie.

Samen met Vera heb ik / hebben wij een fantastische tijd gehad welke me / ons lang bij zal blijven.

Bedankt!!!

Maarten (en uiteraard ook Vera.)

Olifanten weekendje

Vandaag stond het Addo Elephant Park op het programma. Maarten had nog steeds niet genoeg dieren gezien en voor Hanny was het de eerste keer dat ze dieren zag. Dat was te horen ook. Wauw, dat is mooi! ... Kijk die zebra daar ... Jeetje, wat is die olifant groot ... Kijk nou, het is een hele groep olifanten. Al deze kreten kwamen vanaf de achter/voorbank.

Nu moet ik zeggen dat de groep olifanten die we tegen kwamen ook wel erg indrukkenwekkend waren. We reden door een stuk natuur wat helemaal plat getrapt en kaal gegeten was. Overduidelijk hadden er grote dieren, ofwel olifanten, huis gehouden en uiteindelijk kwamen we dan een groep van 8 olifanten tegen. We hebben een flinke tijd staan kijken en foto's maken. Het blijft fantastisch om deze dieren te zien terwijl ze rustig staan te eten. Hele takken eten ze op.

Onderweg kwamen we ook pumba's, struisvogels, zebra's en heel veel bokken tegen. Helaas waren de leeuwen en luipaarden te goed verstopt. Samen met nog veel meer andere dieren.

Nadat onze ogen moe waren geworden van het rond kijken naar dieren, besloten we om verder te rijden naar onze accomodatie. Deze zou in the middle of nowhere liggen en dat was overduidelijk zo. Het eerste stuk reden we over een snelweg, maar bij de afslag kwamen we meteen op een gravelroad terecht, die voor een flink stuk voort duurde. Uiteindelijk lag onze accomodatie aan deze gravelroad en waren we al een flinke tijd geen andere huizen tegen gekomen.

Het huis waarin we verbleven was een groot, wit huis met balkon. Van buiten zag het er erg oud en slecht onderhouden uit, maar van binnen zag het er prima uit. Het had vele kamers, zoals op de benedenverdieping een eetkamer, game room, relax room, keuken, 1 slaapkamer en op de 1ste verdieping 2 badkamers, 3 slaapkamers, babykamer en nog enkele kamers.

Hanny sliep beneden en Maarten en ik op de 1ste verdieping. We hadden een zeer mooie kamer en hier hielden we het voorlopig wel uit.

De eigenaar had boodschappen voor ons gedaan en zo konden we de braai aan gaan maken. Dat koste nog wel wat moeite, maar uiteindelijk met hulp van de eigenaar branden de braai overheerlijk en een uurtje later konden we gaan eten. Maar eerst moesten er cadeautjes uitgepakt worden, want de kerstvrouw (Vera) was langs gekomen en had allerlei cadeautjes voor Maarten en Hanny bij de kerstboom achter gelaten.

Na deze overheerlijke maaltijd was het tijd om naar bed te gaan en goed bij te slapen, aangezien we morgen olifanten gaan rijden. Waar we allemaal erg nieuwsgierig naar waren.

De volgende ochtend stonden we op tijd op en tijdens het ontbijt begon het ineens te regenen, en flink ook. Maar we hoopte maar dat het over zou waaien. Daarnaast heb ik een nieuwe uitspraak, namelijk was nu valt, kan straks niet meer vallen. Dus Maarten hielp mij hier even fijntjes aan herinneren.

Na een flink uur over een gravelroad gereden te hebben, waren we eindelijk bij het game park waar we moesten zijn. Helaas regende het nog steeds, maar daar waren ze op voorbereid en we kregen allemaal een regenpak aan. Daarnaast ook nog laarzen zodat we droog zouden blijven.

Niet veel later kwamen de 3 olifanten aanlopen waar we de komende uren zoet mee gehouden zouden worden. Samen met Maarten ging ik op een olifant en voor ons zat zijn bestuurder. Ik zelf zat veilig tussen de bestuurder en Maarten in, want toen ik naar beneden keek, vond ik het toch wel erg hoog. Vervolgens gingen ze lopen en bekeken we het game park ineens van een hele andere kant. Je zit ineens enorm hoog en op een hele stevige rug. Wat een ervaring. Zo af en toe voelde we ook even aan de huid van de olifant en die voelt zeer hard, maar blijkbaar voelt de olifant alles, aangezien er haartjes op zitten en daarmee voelt hij alles.

Tijdens deze rit zagen we nog verschillende soorten bokken en giraffen. Erg gaaf :) Vervolgens mochten we weer afstappen en was het tijd om foto's te maken. De olifanten knielden en we mochten op zijn been zitten en foto's maken. Zo ontzettend gaaf.

Daarna was het tijd om met de olifanten naar de voerder plaats te gaan en daar kreeg elke olifant een emmer vol met voer en deze mochten we aan hem geven. Dit kon je op 2 manier doen, namelijk het eten in zijn slurf leggen of in zijn mond gooien. Dan zei je 'Thrunk up' en als hij zijn slurf omhoog had en zijn mond open, kon je het eten op zijn tong leggen of in zijn mond gooien.

Om eerlijk te zijn vond ik het eten geven misschien nog wel het gaafste. Op zo'n moment besef je ineens dat olifanten wel heeel groot zijn en jij heel klein. Daarnaast zijn ze enorm lief en is het erg gaaf om het eten in de slurf te leggen en vervolgens te zien hoe hij zelf het eten in zijn mond doet. Het was een fantastisch ervaring en ik zou het zo nog een keer doen. Daarbij raad ik het iedereen aan om te doen.

Na deze geweldige ervaring stond er nog een overheerlijke kerstlunch op ons te wachten. Als voorgerecht een soepje of salade, als hoofdgerecht 3 verschillende soorten vlees, aardappelen en groenten en als nagerecht ijs met fruit. Voor Hanny hadden ze een apart vegetarisch bord gemaakt. Het was erg goed verzorgt en we hebben allemaal heerlijk gegeten.

Inmiddels was het al aardig op het einde van de middag en besloten we op terug te rijden naar P.E., waar we zouden overnachten. Het is vandaag 1ste kerstdag, maar om eerlijk te zijn heb ik dat gevoel helemaal niet. Dit komt met name doordat er geen sneeuw ligt, het niet koud en donker is. Maar toch hebben we een super fijne kerstdag gehad.

Eenmaal terug in P.E. zijn we uit eten gegaan bij de boardwalk en hebben een heerlijke avond gehad. Meteen moest ik erbij denken dat het de laatste avond van Maarten in Afrika is. Maar gelukkig zie ik hem over 3 weken, want dan ben ik ook weer thuis. Wel raar om te realiseren dat mijn Afrika avontuur bijna voorbij is....

Aankomst van Hanny in Afrika

Daar is ze dan eindelijk ...

Hanny zet een voet op Zuid-Afrikaanse bodem en maakt meteen kennis met de Afrikaanse cultuur. De reis ging zeer voorspoedig en ik werd regelmatig op de hoogte gehouden van het verloop. Helaas was Hanny niet helemaal lekker toen ze in Johannesburg was en ging in een cafetje even wat drinken. Niet veel later ging ze snel naar de wc en bedacht daar dat ze haar rugzak was vergeten, dus snel terug naar het cafetje maar helaas ... De tas was al meegenomen. Erg vervelend ...

Welkom in Zuid-Afrika ... Waar je altijd, maar dan ook altijd op je spullen moet letten.

Gelukkig verliep de rest van de reis goed en landde ze, iets te laat, veilig op P.E. airport. Na eerst naar elkaar gezwaaid te hebben door de ruit, kon ik dan toch niet veel later eindelijk een aantal knuffels ontvangen. Wat is dat raar om ineens je moeder in Zuid-Afrika langs je te hebben staan.

Na dit warme welkom zijn we naar Robinstreet gereden en hebben Maarten en ik het huis geshowt en natuurlijk heeft ze meteen kennis gemaakt met mijn huisgenoten. Na deze rondleiding zijn we in de auto gestapt om wat boodschappen te doen, aangezien Hanny's spijkerbroek was meegenomen en we deze de volgende dag voor het olifanten rijden zeer hard nodig hadden. Dus we zijn naar Greenackers gereden en hebben daar flink wat geshopt. Ook maar meteen 2 handbagage koffertjes gehaald, zodat we allemaal weer een tas hebben om mee te nemen als handbagage.

In de avond zijn we heerlijk gaan eten en heb ik Hanny meteen kennis laten maken met het verschil tussen arm en rijk. Ze vond het erg confronterend en moest er even aan wennen toen ik vertelde dat ik er inmiddels al aan gewend was. Ik kijk er nog wel van op, maar het is niet meer zo schrikbarend als de eerste keren dat ik het zag ofwel je went eraan. Misschien is het goed, maar aan de andere kant ook niet.

Na een overheerlijke maaltijd zijn we naar huis gegaan en hebben onze spullen gepakt. Aangezien we morgen zouden vertrekken naar Addo Elephant Park en in Addo zouden overnachten, want de dag erna gaan we olifanten rijden. Je leest het echt goed!! We gaan rijden op olifanten ...