Na vanochtend lekker rustig aan gedaan te hebben, werd het tegen half 11 toch wel tijd om eens vaart te gaan maken, aangezien we nog wel een druk programma voor de boeg hadden. Om klokslag 11 uur stonden we voor de deur bij mijn stage, The Cerebral Palsy Association. In eerste instantie heeft Hanny met al mijn collega’s kennis gemaakt, voordat we in gesprek raakte met Lauren. Je kent Hanny dus we waren zo een uur verder en Lauren was een kruisverhoor verder. Grapje, mama. Maar het was leuk om te luisteren naar het gesprek tussen beide, want ook ik hoorde nieuwe dingen en beide gingen ze helemaal op in het gesprek.

Na dit enerverende gesprek was het helaas tijd om te gaan, aangezien we om half 2 werden verwacht in Walmer township voor onze townshiptour. Na een korte lunch in Robinstreet zijn we de auto ingestapt en niet veel later waren we in Walmer township. Dit ligt om de hoek bij ons, dus het is een kippeneindje.

In het township stond de groep, waar wij onderdeel van zouden zijn, al te wachten en wat bleek het was een andere groep Nederlanders en ze kwamen ook nog eens uit Oirschot. Wat een toeval. Onderweg werd er veel gekletst en ik had al snel de aandacht van de oma van de groep, want ze wilde maar al te graag van alles over mijn stage weten en daarnaast was ze erg nieuwsgierig naar alles wat ik al van Afrika wist. Haar engels was aan de mindere kant, dus zo regelmatig vroeg ze ´Wat zij de man nu?’.

We werden rondgeleid door Prof, een gekleurde man die zelf in het township woont. In eerste instantie stapte we in een busje waarmee we heel het township door zijn gereden. Met enige regelmaat stapte we uit om een stukje door het township te lopen en bij mensen op bezoek te gaan, zodat we ook de huisjes van binnen konden bezichtigen. We hebben in totaal 3 verschillende huisjes bezocht en allemaal waren ze op hun eigen manier speciaal en zag je de armoede naar voren komen.

In het begin van de tour vroegen veel mensen, want ze voelde zich allemaal erg opgelaten, of mensen niet vonden dat wij aapjes kwamen kijken. Ook Hanny deelde dit gevoel, om eerlijk te zijn heb ik dat in het begin ook gedaan, maar doordat ik al vaker in townships en in armoede rond heb gelopen, is dit gevoel verminderd. Prof vertelde dat de mensen in het township dit helemaal niet zo voelen. Zij vinden het een eer als mensen komen kijken naar hun huis en interesse tonen, want de meeste blanken mensen (bij wie veel mensen werken) hebben nooit de moeite genomen om te komen kijken.

Daarnaast realiseerde ik mezelf, dat wij het ook leuk vinden als mensen naar ons huis komen kijken en interesse tonen. Dus waarom zou dat voor deze mensen niet zo zijn. Ze hebben dan minder te besteden, maar men is nog steeds wel trots op hun eigendommen en onderkomen.

Na ruim 2 uur rondgelopen te hebben in het township zijn we naar de Taverne gegaan, waar we een lekker glaasje fris hebben gedronken. Het is apart om te zien, want overdag (op een doordeweekse dag) zitten er hier enkele mannen aan een flesje bier. Ik dacht bij mezelf, moeten deze mannen niet werken, maar blijkbaar niet.

Na deze prachtige rondleiding en Prof uitbundig bedankt te hebben, zijn we weer naar huis gereden om Ingrid op te halen. Met z’n 3en zouden we namelijk uit eten gaan en daarna naar de film. Dus zo gezegd zo gedaan en een uur later zaten we bij Coco the Mer met uitzicht op de zee. Na een overheerlijke pasta gegeten te hebben en Ingrid en ik samen een dessert gedeeld te hebben, was het tijd om naar de film te gaan.

We zijn naar een echte vrouwenfilm gegaan, die Ingrid en ik al een keertje gezien hebben, maar hij was zo gaaf dat we hem met liefde en plezier nog een keer wilde bekijken. Het is een Afrikaanse film met engelse ondertiteling genaamd Liefling. Super gaaf J en een goede afsluiting van deze mooie en interessante dag.