De eerste dagen in Nederland

Zo .. .daar ben ik weer terug in het koude kikkerlandje!! Dat is wennen met name omdat alles zo enorm anders is.

Nadat ik aangekomen was op het vliegveld zijn we naar oma's verjaardag gereden. Daar werd ik zeer hartelijk en warm verwelkomt. Het was fijn om iedereen weer te zien en ik kreeg met name heel veel te horen hoe bruin ik was (erg leuk om te horen). Na heel veel gekletst te hebben, was het tijd om naar huis te gaan en ik merkte toen ik eenmaal in de auto zat dat ik ook wel erg moe was. Maar we zijn niet meteen naar huis gereden, maar nog eerst even een bezoekje aan Leo en Jeanne gebracht. Gewoon om even hoi te zeggen.

Hierna kwam ik weer na 5 maanden in ons huisje. Dat is fijn ... Een heerlijke thuiskomst zeker omdat Maarten het huisje had versierd met slingers en ballonnen. Daarna was het tijd om lekker te slapen en dat heb ik gedaan.

De volgende dag was het tijd om lekker uit te slapen en rustig aan te doen. Beetje bij beetje ben ik mijn tassen uit gaan pakken en in de middag heb ik mijn kleren bij Hanny afgegeven, want zij was zo lief om ze voor me te wassen. Als ik het thuis moet wassen, dan ben ik over 2 weken nog niet klaar, aangezien we maar een wasrekje hebben.

In de avond ging ik met Maarten uit eten in een restaurantje in Geldrop. Eenmaal in het restaurant aangekomen, viel mijn mond open.... want daar zaten Leo, Jeanne, Nico, Mieke, Anja, Linda, Frank en Henry. Allemaal aan een tafel, rustig op mij te wachten.

Dat was een fantastisch welkom!! Wat ontzettend leuk, maar ik moest wel even bijkomen. Wat een verrassing. We hebben een heerlijke avond gehad met lekker eten, veel kletsen en genieten. Eenmaal in bed heb ik nog even na liggen genieten van deze mooie avond!

Dinsdag moest Maarten weer werken en was ik een half dagje alleen, want in de middag ben ik bij Leo en Jeanne geweest. We hebben flink bij zitten kletsen en lekker avond gegeten. Een heerlijk bord vol wortelenstampot. Dat is lekker na zo'n lange tijd!!

Woensdag was het tijd om te sporten. Maarten en ik gaan weer hardlopen dus daar zijn we vanochtend aan begonnen. We hebben een beginnersprogramma en hebben ons lekker uitgeleefd. Vervolgens was het tijd om met Hanny te gaan zwemmen en heb ik ook flink gekletst met alle dames.

In de middag na een heerlijke lunch ben ik op bezoek gegaan bij Carola. Lekker even bijkletsen en daarna naar huis voor een rustig avondje, lekker samen met Maarten.

Het is heerlijk om weer in Nederland te zijn, maar ik moet enorm wennen. Alles is anders, van het auto rijden, tot de drukte in Nederland, de mensen die geen tijd voor elkaar hebben, iedereen die op zichzelf is, het boodschappen doen, het geld, enz ... Gelukkig wen ik iedere dag meer en voel ik me weer meer op mijn gemak in Nederland!!

De terugkomst in Nederland

Pff ... Zo is onze tijd in Zuid-Afrika voorbij ... Het lijkt wel alsof ik er maar enkele weken ben geweest. Om eerlijk te zijn vind ik het heerlijk dat ik weer terug naar huis mag. Maar eerst de terug vlucht nog. Dat was ook weer een hele ervaring op zich.

Door Lotte en Heide zijn we naar het vliegveld gebracht en daar stonden we dan. Voor de laatste keer op het vliegveld van Port Elizabeth. De bagage was zo ingecheckt en gelukkig was mijn tas maar 21 kilo, dus daar zou ik geen problemen mee krijgen.

Na elkaar gedag gezegd te hebben en elkaar een knuffel gegeven te hebben. Liepen Ingrid en ik door de douane. Een beetje spannend was het wel, want dit was onze laatste vlucht en ons vertrek uit Zuid-Afrika. Een raar onbevattend gevoel....

Om een uur of 1 mochten we naar het vliegtuig lopen en zagen we de laatste strak blauwe lucht. Een prachtig gezicht. Het mooie is dat we precies hetzelfde weer hadden toen we aankwamen. Ook een strak blauwe lucht, een klein windje en een heerlijk zonnetje.

Na een vlucht van anderhalf uur waren we in Johannesburg en daar moesten we, helaas, 7 uur wachten. Maar bij de Wimpies vonden we een stopcontact zodat we flink met onze laptop bezig zijn kunnen gaan. Inmiddels was het tegen een uur of 7 en besloten we om onze bagage in te laten checken.

Eenmaal wachtend in de rij kwam er een man naar ons toe, van de luchtvaartmaatschappij. Hij vertelde tegen ons dat we ons bagage in moesten laten sealen en het was gratis. Dus we besloten maar om dat te doen en nadat we het ingeseald hadden ben ik naar de man toe gelopen om te vragen waarom we het in moesten sealen. Hij vertelde dat er regelmatig op airports spullen in en uit je tas gehaald worden en dat ze dat willen voorkomen, daarom bieden ze aan dat we onze tassen in kunnen sealen.

Gelukkig ging het prima met onze bagage en inchecken en zijn we door de douane gelopen. Daar hebben we nog ruim anderhalf uur zitten wachten en toen mochten we het vliegtuig in. Eenmaal in het vliegtuig kregen we na een uur warm eten en konden we daarna wat proberen te slapen. Helaas werden we om half 5 alweer gewekt om te ontbijten. Maar toch was ik redelijk wakker na een uur of 3 slapen.

Om 6 uur landen we op het vliegtuig van Cairo en daar moesten we een uur of 4 wachten. Het wachten daar was heel anders dan op Zuid-Afrika, want veel mensen keken ons aan. Met name de mannen wierpen regelmatig blikken op ons. Met name omdat we in rokjes liepen en geen hoofddoek op hadden. De meeste vrouwen die je rond zag lopen hadden een hoofddoek op en ook zij keken je aan. Het was een heel raar gevoel en met name ook de beleving. Om eerlijk te zijn voelde ik me er niet op me gemak en was blij toen we om 10 uur het vliegtuig in te stappen.

Na een vlucht van 4 uur, die 10 uur leek te duren, landen we eindelijk .... op schiphol. Wat was het fijn om weer voet op Nederlandse bodem te zetten. Na snel een opknapbeurtje op de toiletten zijn we onze tassen op gaan halen. Eerst moesten we door de douane en daar kwamen we in de bagagehal waar Hanny, Kees en Maarten stonden te wachten, wel achter het raam. Het was een raar gevoel om hun achter het raam te zien staan. Ze waren aan het zwaaien en foto's aan het maken, maar ik voelde me net een vis in een vissenkom. Zo bekeken.

Gelukkig hadden we al snel onze bagage en daarna liepen we dan eindelijk door de deur. Het moment waar ik al vaak over gedroomd had (eerlijk toegegeven he). Het was fantastisch om iedereen te zien!! Te knuffelen en gedag te zeggen. Een heerlijk gevoel.

Nadat we iedereen begroet hadden zijn we nog even wat gaan drinken. Bij het bestellen van mijn drankje moest ik enorm hard nadenken, want ik wilde meteen in het engels mijn bestelling opgegeven. Maar dat hoefde natuurlijk niet. Jeetje, wat is het allemaal wennen.

Heerlijk om weer in Nederland te zijn, maar ook wel zeer vreemd. Want iedereen rijdt aan de andere kant van de weg, iedereen praat Nederlands, weinig gekleurde mensen, enorm veel drukte.

Mijn laatste verhaal in Zuid-Afrika

De laatste dagen zijn nu echt aangebroken en ik begin steeds harder af te tellen. Aan de ene kant heb ik helemaal niet het gevoel dat ik allerlei dingen voor het laatst doe, maar aan de andere kant realiseer ik het me maar al te goed. Het is vreem om een land te verlaten waar je 5 maanden op dezelfde plek hebt gewoond. Het is je thuis geworden.

Donderdag 13 januari, hebben Ingrid en ik nog een dagje heerlijke geshopt. Van mezelf mocht ik niet teveel en met name geen grote dingen meer kopen, want mijn koffer zit al hardstikke vol. Maar enkele kleine dingetjes konden er nog in.

In de avond zijn we met z'n allen van het huis, Lotte, Heidi, Berend, Ingrid en ik, uit eten geweest. We hebben een heerlijke laatste avondmaal achter de rug gehad en als afsluiting zijn we, in het donker, nog een stuk over het strand en door de zee gaan wandelen. Het was een prachtige avond en een fantastische afsluiting.

Vrijdag, 14 januari, was onze laatste volledige dag in Zuid-Afrika!! We zijn begonnen met onze spullen te pakken en natuurlijk moet onze kamer ook opgeruimd worden. Dus met een vuilniszak in de hoek ging dat vrij snel. Natuurlijk ook even de tassen gewogen en de mijn komt uit op 19 kilo. Dus dat is niet slecht :)

In de middag zijn Ingrid en ik samen gaa lunchen aan de zee, voor de allerlaatste keer. Het blijft raar om dat voor te stellen. Daarna hebben we de auto laten wassen, want deze was nogal smerig van alle modderwegen die we gehad hadden. Daarna was het tijd om ook de auto terug te brengen. Gelukkig kwam Berend ons ophalen, dus hoefde we niet naar huis te lopen ,was een flink eind is.

Daarna hebben we afscheid van Berend moeten nemen en was het tijd om de rest van de middag en avond rustig door te brengen. Met name met nog wat pakken en wat overige dingetjes op de laptop te doen.

Na een nacht slecht slapen. Om half 3 sliep ik nog niet en om 8 uur was ik weer wakker, ben ik nu mijn laatste verhaal aan het typen. Dadelijk ga ik mijn tas verder inpakken, douchen, ontbijten en dan ben ik er helemaal klaar voor om terug naar Nederland te komen.

Als ik terug kijk op mijn tijd hier in Zuid-Afrika dan is deze fantastisch geweest. Het zit vol met allerlei avontuurlijke dingen, die ik anders nooit zou hebben gedaan, daarnaast heb ik enorm veel geleerd. Tijdens stage met name over mezelf, over de health care in Zuid-Afrika en de kindren waarmee ik gewerkt heb. In het huis heb ik geleerd om met veel studenten samen te wonen, zelfs als je het niet allemaal zo goed samen kunt vinden.

Het was een prachtige tijd en deze sluit ik met veel plezier af, om aan mijn volgende tijd in Nederland te beginnen!!! Tot over enkele uren!!

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verhalen. Het waren er veel, maar ik heb ze met veel plezier geschreven en de reacties waren geweldig om te lezen. Bedankt daarvoor!!

De laatste week is aangebroken

De afgelopen maanden zijn zo voorbij gevolgen dat ik nu ineens al in de laatste week van mijn grote avontuur zit. Aan de andere kant heb ik ook enorm veel zin om naar huis te gaan, maar het afscheid nemen van Zuid-Afrika zal me wel zwaar vallen.

Zondag, 9 januari, hebben we eindelijk een rustig dagje gehad. Na een maand rond gerezen te hebben en de afgelopen dagen ook nog flink bezig geweest te zijn vond ik het wel heerlijk om vandaag een luie dag te hebben. In de ochtend zijn we voor de laatste keer naar het marktje gegaan om de laatste souveniers te kopen. Natuurlijk was het prachtig weer en de wind waaide volop. Het weer zoals we vaak over het marktje zijn gelopen.

In de middag hebben we heerlijk in het zwembad en de zon gelegen. We moeten natuurlijk wel een mooi kleurtje hebben als we naar huis gaan. Vandaag was Lotte's verjaardag dus nadat ze met ons mee in het zwembad had gelegen. Zijn we in de avond uit eten gegaan bij een prima restaurantje samen met Heidi, Ingrid, Berend, Lotte en ik. Het was een zeer gezellig en geslaagd avondje.

Maandag, 10 januari, moesten we weer stage lopen ofwel aanwezig zijn. Want om eerlijk te zijn hadden we niet veel meer te doen. Lauren vertelde al toen we aankwamen dat we niet perse hoefde te blijven. We hebben dus wat dingetjes afgerond en gezorgd dat alles in orde was en tegen een uur of 1 zijn we naar huis gegaan. Alleen woensdag komen we nog terug op stage voor ons eindgesprek en om afscheid te nemen.

In de middag hebben we nog even geshopt en wat kleine dingetjes gekocht. Verder een rustig middag en avondje gehad.

Dindag, 11 januari is Kees jarig en in de ochtend bel ik hem vanuit mijn bed op. Even feliciteren en ondertussen krijg ik Elly ook nog even aan de telefoon. Over de telefoon krijg ik meerdere keren te horen dat het nu wel tijd wordt dat ik naar huis kom. Gelukkig is dat over enkele dagen, dus nog even geduld.

De rest van de dag hebben we rustig thuis wat dingetjes afgerond. In de avond kwam Martijn nog even langs om afscheid te nemen. Hij ging voor een tijdje naar Kaapstad dus we zouden hem niet meer zien. Na een knuffel en 3 kussen vertrok hij weer net zo snel als hij was gekomen. Wel had ik nog even naar Ellen gevraagd, want we hadden haar gemaild, maar nog geen reactie gehad en we wilde graag nog een keertje afscheid nemen. Volgens Martijn moesten we gewoon kort even een keertje in de avond langs gaan.

Dus we besloten om dat maar meteen vanavond te doen. Het gaat namelijk zeer slecht met haar zus en deze kan ieder moment overlijden en we willen liever niet aankomen als dat net gebeurd is.

Bij het tankstation hadden we snel een tijdschrift en wat lekkers gekocht om haar te bedanken en als steuntje in de rug. 10 minuten later stond ze voor de deur en reageerde ze heel verrast. We mochten binnen komen en hebben even zitten kletsen. Het cadeautje vond ze helemaal geweldig en erg lief. Niet veel later was het dan toch tijd om afscheid te nemen en na een dikke knuffel en veel lieve woordjes zijn we weer aangereden. Pf, afscheid nemen blijft vervelend, zeker als je het goed met mensen kan vinden. Maar beide waren we erg blij dat we toch even onverwachts langs waren geweest, wat dan sluit je het tenminste echt af.

Woensdag, 12 januari, zijn we voor de laatste keer naar stage gegaan. Om 12 uur hadden we ons eindgesprek samen met Lauren en Taco over de telefoon. Dat blijft raar om zo een gesprek voor school te voeren. Na bijna 2 uur gepraat te hebben waren we klaar en was alles in orde. Dit halve jaar hebben we prima en met een voldoende afgesloten :) Gelukkig!! Op naar het 2e halve jaar.

Vervolgens was het ook tijd om op stage afscheid te nemen. We hadden enkele taarten en wat te drinken meegenomen en hebben dit met z'n alleen genuttigd. Na een flinke tijd gekletst te hebben, besloten we dat het toch tijd was om naar huis te gaan. Het was weer tijd om afscheid te nemen. Het is raar om te beseffen dat je veel dingen voor de laatste keer doet. Het afscheid dat je nu neemt is echt definitief. Je komt hier niet meer terug en kunt ook niet zomaar even langs komen. Dat is een raar gevoel ...

De komende dagen zijn rustig. Waarschijnlijk nog even winkelen, wat laatste dingetjes halen en onze tas inpakken. Hopelijk gaat alles mee. Duimen jullie voor mij mee!!!

Terugblik Hanny

Een geweldige tijd in ZA gehad, maar nu al weer enkele dagen terug in Nederland. Na (weer) een enerverende reis: vliegtuig te laat vertrokken uit PE, aansluiting in Joburg gemist, na veel gedoe omgeboekt op directe vlucht naar A’dam, voor het eerst business class gevlogen (zonder bijbetaling!), vrijdag veilig aangekomen, bagage zoek (bleek na 2 dagen in Leeuwarden te zijn beland, want iemand had mijn tas per abuis meegenomen), tas maandag afgeleverd. Poeh poeh! En dan de herinneringen:

Kerstman met nepsneeuw op bloedhete Boardwalk; vervangingskleren en -koffers kopen; afdingen op de markt; Vera en ik als (bijna) enige blanken in een stad vol zwarte mensen; blauwe zee en lucht; “How are you?”; veelkleurige ronde Xhosa hutten met golfplaten of rieten daken; Vera die wel links schakelen kan; warm, maar veel regen (tja, regenseizoen); mensen die langs de weg liften, lopen of op taxibusjes wachten; Vuvu (even oud als Vera, zonder vriend maar met kind), die in een nieuwer deel (de “flats”) van Walmer township woont en heimwee heeft naar de ”shacks” in het oude deel (de “location”) omdat het daar gezelliger was; duizenden sterren tijdens een nachtelijke game drive; dirt en gravel roads met ongelooflijk veel potholes; overal kraampjes (zelfs voor winkels) met verkopers die op je afvliegen als je maar even naar hun producten kijkt; geen lichte kleren dragen i.v.m. alle stof en modder; liggende dieren op straat; fotograferen met Maartens camera; indrukwekkend Mandela museum; 1 buitenkraan voor honderden mensen; lachende kinderen met snoezige snoetjes en vrouwen (zelfs met een slapende baby) die graag op de foto willen; illegaal electriciteit aftappen van familieleden met stroom; Prof (onze townshipgids) die vertelt dat 50% van de mensen daar werkloos is, zelf niet uit het township weg wil, tevreden is dat de regering er nieuwe huizen bouwt, maar baalt van de corruptie; Mandela, die daarentegen maar 1 termijn wilde aanblijven en dus niet aan het pluche plakte; Afrikaans gesproken film met Engelse ondertiteling; eerbied voor ouderen; westers/blank individualisme versus zwart collectivisme; het geluid van krekels; uit de modder getrokken worden door een 4x4; een berg in de mist; bijzondere B&B’s; het Aids-teken; gratis condooms met gebruiksaanwijzing; bonnencontrole bij uitgang winkel; grote zakken rijst en maismeel in een groezelige Spar in de Transkei; schone, luxe Spar in PE; altijd autodeuren op slot doen; spierpijn van harde, brede olifantenrug; Lauren: veel hersenletsel door misbruik, mishandeling, kwakzalverij, geloof dat afwijking vloek is; jacht op iPod snoertje en warthog beeldje; maiskolven koken/verkopen langs de weg; tig keer langs verkopers van houten vissen rijden en er geen kopen; man die trots gevangen vis toont; ongeïnteresseerde (politie)beambten; “maid” die op Nieuwjaarsdag voor geld wel “wil” komen werken; moderne werkgevers die in township op de koffie komen; blanke Afrikaanse die zich niet kan voorstellen dat Nederland zo klein is en geen townships heeft; springende springbokken; man met 90 restaurants; wind in PE die glazen omblaast; spinnende cheetahs; Duitser die voor Lufthansa met 85 landen over arbeidsvoorwaarden onderhandelt en praktisch in vliegtuigen woont; op strand te dure schelpenketting gekocht en “gratis” foto mogen maken van verkoopsters; vrouwen met vracht op het hoofd; tuinman die 2 dagen lang op zijn knieën paardenbloemen uitsteekt; flip-flops aan; weinig groenten en fruit; “Ik ben uw kelner voor vanavond en ik heet ...”; waardeloos kleingeld; tranen bij afscheid Vera; vreugde bij weerzien Kees.

Een bijzondere reis, een fascinerend land, een fantastische ervaring. Dit smaakt naar meer. En nu weer wennen aan het leven in ons koude kikkerland ... met Vera straks weer veilig thuis. Gelukkig!

De hoogste sprong van mijn leven …

De zenuwen gieren door je lijf
Terwijl je over de brug naar het middenstuk loopt
Sommige mensen praten gehaast en andere zijn er stil van
De bungee man verteld enkele basisregels, waarnaar je het platform mag betreden

Iedereen loopt door elkaar en wacht gespannen op zijn beurt
Daar gaat de eerst en we volgen het allemaal op het scherm
Na zijn sprong klapt iedereen hard in zijn handen
En beseft dat hij deze sprong ook gaat maken

Dan is het jouw beurt en wordt je uit de groep meegenomen
Je zit op het krukje te wachten en ziet de andere mensen rond lopen
De banden worden om je benen gedaan
Vervolgens loop je verder naar het volgende krukje

Daar worden de touwen rondom de banden gedaan
Ingrid zit tegenover me met een grote glimlach
Vervolgens kan ik niets anders doen dan ook glimlachen
Vele foto’s worden er ondertussen gemaakt

De man die mij helpt vraagt hoe ik heet en waar ik vandaag kom
Vera en Holland is mijn gespannen antwoord
Oo, een kaaskop ben je en dit kan ik alleen maar bevestigen
Vervolgens komt er een tweede man en beide tillen ze me op naar de rand van het platform

Daar sta je dan met je tenen over de rand
Op verzoek van de bungee man zet ik mijn tenen zover mogelijk over de rand
Ik kijk naar beneden …
Jeetje dat is diep, maar wat een prachtig riviertje stroomt daar beneden
Dat zijn de enigste dingen die ik op dat moment denk

Spreid je armen wordt er gezegd en je hoofd naar achter
Inmiddels is mijn ademhaling rustig geworden maar mijn gedachten vliegen alle kanten op
De bungee man roept 5, 4, 3, 2, 1, Bungee
Ik wordt geduwd en spring tegelijk

Daar zweef je door de lucht
Zo licht als een veertje
Je voelt alleen maar lucht om je heen
Tot dat je beneden komt en voelt dat je vast zit

Dat is een fijn en veilig gevoel
Je wordt weer omhoog getrokken
Blijft dan boven weer even stil staan
Voordat je de diepte weer in duikt

Na vele malen heen en weer te zijn gegaan
Komt er eindelijk de man naar beneden die je ophaalt
Als ik in de zitpositie hang geeft hij mij een hand
Nice to meet you zegt hij
Wel een beetje een rare plek om elkaar hier te leren kennen

Eenmaal boven worden alle touwen losgemaakt
Wordt ik aan een hand omhoog getrokken
Na snel een foto gemaakt te hebben
Loop ik het platform weer op en heb ik de sprong van mijn leven gemaakt

Ik ben gesprongen van de hoogste brug van de wereld
Die 216 meter hoog is en in Zuid-Afrika staat
Doe dat maar eens na …

Kippenpoten en kippenkoppen … Overheerlijk!!

In de nacht had ik een smsje van Hanny gekregen, want haar vliegtuig had, helaas, nog wat meer vertraging opgelopen waardoor ze haar vlucht naar Cairo had gemist. Oei, denk ik als ze nu nog maar thuis komt.
In een smsje dat ik later had gehad stond dat ze met een andere vlucht mee kon die rechtstreeks van Johannesburg naar Amsterdam vloog. Gelukkig, ze kan toch nog doorvliegen vannacht. Alleen haar bagage is niet meegegaan en waar die op dit moment is is nog steeds de vraag. Hopelijk komt hij snel terecht. Er heerst trouwens wel een vloek op de bagage van mensen die mij op komen zoeken.

Vanochtend was het weer vroeg dag, want Ingrid en ik moesten naar Home affairs. Tijdens onze vakantie hadden we beide een smsje gehad dat ons visum, eindelijk binnen is, in tussen was ons eerste visum al bijna 2 maanden verlopen en zouden we over een week naar huis gaan. Maar goed, toch maar even ons visum ophalen.

Dus daar zaten we weer te wachten, te wachten en te wachten in de rij voor de balie. Dit keer was de rij wat langer en hebben we ruim 3 uur zitten wachten voordat we aan de beurt waren. We waren er al op voorbereid en hadden beide een boek meegenomen, waarin ik na deze 3 uur al flink in gevorderd was. Eindelijk mochten we dan bij de balie komen en na gezegd te hebben dat we ons visum op kwamen halen, moesten we onze paspoorten inleveren en nog eens ruim een kwartier zitten wachten tot dat de lieve meneer terug kwam met onze paspoorten. Gelukkig was het visum in orde en mochten we nog tot half maart blijven. Na nog wat dingetjes opgeschreven te hebben mochten we gaan.
Hebben we daar nu 3 uur op zitten wachten …? Maar goed, we hebben ons visum en kunnen nu veilig het land uit zonder moeilijkheden te verwachten. Dat is een fijn en rustig gevoel.

Uiteindelijk zijn we in totaal 4,5 uur onderweg geweest om alleen deze visum sticker op te halen. Wat een tijdverspilling is het eigenlijk en op zulke momenten besef je weer dat Zuid-Afrika toch niet echt logisch in elkaar zit. Je verdoet het grootste deel van je tijd met wachten, wachten en nog eens wachten …

In de middag waren we uitgenodigd om te komen eten bij een meisje dat we hadden leren kennen in Walmer township tijdens de townshiptour. Ingrid had namelijk een dag voor mij dezelfde townshiptour gedaan en we waren beide bij hetzelfde meisje en huis naar binnen geweest.

Dus om 3 uur stonden we samen met 2 flessen wijn bij haar voor de deur. Het was wel een rare ervaring om zomaar het township in te rijden, zonder begeleiding en om daar op bezoek te gaan. Na de beleefdheden uitgewisseld te hebben en even gekletst te hebben gingen we helpen met het eten klaar maken. We zouden een soort bonen met kippenpoot en hoofd gaan eten. We hadden alleen van te voren nooit gedacht dat we deze kippenpoten en hoofden nog schoon moesten maken ...

Echt waar. Ik maak geen grapje…

Daar stonden we dan 10 minuten later in een enorm klein keukentje met een pan kippenpoten en hoofden voor ons. Van de kippenpoten moesten we de nagels en het vel eraf halen. Van de kippenhoofden moesten we de haren plukken, de snavel eraf halen en met onze vinger door de mond heen om het slijm eruit te halen.

Als je honger nu nog niet vergaan is dan heb je een sterke maag. Mijn honger was na dit klusje ver te zoeken…

Na het schoonmaken van deze kippendelen, was het tijd om er specerijen bij te doen en het ruim een uur te koken. Vervolgens was het tijd om dit kostelijke maaltje te eten. Ingrid en ik hadden elkaar in de tussen tijd al meerdere keren aangekeken en de meest rare gezichten getrokken.

Beide kregen we een dienblad met daarop een kom met het bonenmengsel, wat overigens lekker smaakte, en daarop enkele kippenpoten en een kippenhoofd. Ik zeg niet dat je moet, maar probeer je eens voor te stellen hoe dat eruit ziet. Je ziet een hoofd liggen met de ogen er nog in, compleet intact en het ziet eruit als een kip. Daarlangs liggen dan de pootjes, ook nog helemaal intact. De rillingen liepen over mijn rug.

Maar goed je wil je gastvrouw niet teleur stellen, dus we beginnen met goede moed aan het bonenmengsel. Eerst dat maar eens proberen, aangezien dat er nog een beetje normaal uit ziet. Het smaakt prima, met name als je er ook nog wat tomatenketchup bij doet is het een prima gerecht.

Vervolgens waren de kippenpoten aan de beurt. Hiervoor moest ik wel een paar keer slikken maar daar gaan we dan. Ik zet mijn tanden in het vel en eet het eerste stukje op. Okeej, dat smaakt niet verkeerd het is gewoon vel en smaakt eigenlijk nergens naar. Zo ga ik heel het pootje af en om eerlijk te zijn zit er maar weinig vlees aan. Het is meer vel wat je opeet, maar het kan er mee door.

Na enkele kippenpootjes gegeten te hebben was het dan toch eindelijk de beurt aan het kippenhoofd. Na een tijdje ernaar gekeken te hebben en bedacht te hebben hoe ik dit zou gaan eten, heb ik ook hier mijn tanden maar in het vel gezet en ben daar aan begonnen. Ook smaakte hier het vel wel okeej. Vervolgens kwam ik aan bij de hersenen en deze moest ik ook proberen, dat was namelijk het echte vlees van de kip. Mm, dacht ik bij mezelf, daar gaan we dan… Het eerste stukje hersenen van een kip dat ik in mijn leven eet en na doorgeslikt te hebben dacht ik meteen, dit is ook het laatste stukje kippenhersenen dat ik in mijn leven eet. Echt smakelijk vond ik het niet. Vervolgens vertelde onze lieve gastvrouw dat ik ook de ogen moest eten, na flink wat zoeken had ik er eindelijk eentje gevonden. Waar leek het op … op een uitgedroogde doorzichte rozijn met een zwart puntje in het midden. Niet echt smakelijk, maar goed daar gaan we dan. Kauwen kon je er niet op, want het was erg taai, dan maar in een keer doorslikken, dat lukte gelukkig. Maar ook dit is de laatste keer dat ik een kippenoog eet. Voortaan mogen deze lieve kippen hun ogen en hersenen houden …

Wat een ervaring …

Na deze maaltijd zijn we nog een tijdje tv blijven kijken en daarna hebben we snel nog wat oude schoenen en kleren opgehaald. Zij zou deze hier uitdelen, want de mensen konden hier alles nog prima gebruiken. Het is een goed gevoel om je oude schoenen hier af te geven en te weten dat ze hier nog een tweede leven krijgen.

Tegen een uur of 8 waren we weer thuis en konden we nog lang nadenken over onze kippenervaring. Voorlopig hoeven we beide geen kip meer.

Niet weer afscheid nemen …

Vandaag was het alweer de laatste dag van Hanny in Zuid-Afrika. De tijd is voorbij gevolgen en we hebben veel te weinig kunnen zien, maar helaas ze moet toch echt terug, maar niet zomaar, want we hadden voor vandaag nog een vol programma.

Na een prima ontbijt zijn we vertrokken naar het Kragga Kramma game park. Dit is een klein game park aan de rand van PE waar je veel dieren kunt zien. Aangezien Hanny nog geen giraffe en Rhinos had gezien, was het tijd om hiernaar toe te gaan.

We hebben er een flinke tijd rond gereden en ik denk bijna alle dieren gezien die er in het park rondlopen. Dit zijn giraffe, zebra’s, springbok, bontebok, kaapse buffel, buffalo’s, cheeta’s, neushoorns, everzwijnen en kudu’s.

De cheeta’s zaten in een apart gedeelte, omdat ze anders alle dieren opeten. Dus daar zijn we ingereden en de vorige keer dat ik hier was, zagen we geen een cheeta maar vandaag hadden we geluk. We zagen er 3 … Ze liepen voor onze auto uit en we bleven maar rondjes rijden om ze nog een keer te zien en nog een keer. Het zijn prachtige beesten en net grote katten als je ze ziet lopen. Prachtige beesten.

Vervolgens konden we bij het cafe ook nog tamme cheeta aaien, dus dat moesten we ook gedaan hebben. Daarnaast had ik als foto opdracht dat Hanny en ik op de foto moesten met een wild dier, dus op deze plek konden we prima deze foto maken. Het was super gaaf om deze dieren te aaien en ze te horen spinnen. Je kan het je misschien niet geloven, maar ze spinnen echt. Zoals ik al zei het zijn net grote katten.

Na flink wat uren rondgereden te hebben zijn we naar huis gereden, want Hanny had nog even tijd nodig om haar tas te pakken. Om 4 uur was het dan toch echt tijd om naar het vliegveld te rijden en de bagage in te laten checken. Dat gaf nog even wat probleempjes, gelukkig niet om de kilo’s maar om het feit dat haar vliegtuig naar Johannesburg al een uur vertraging had en ze maar 2 uur overstap tijd had. Na wat navragen kon haar tas gelukkig meteen doorgelabeld worden naar Amsterdam, zodat ze meteen naar haar vliegtuig kan lopen. In Johannesburg moet je namelijk altijd je bagage ophalen, omdat je van een nationale naar een internationale vlucht overstapt.

Toen was het tijd om afscheid te nemen …

Daar zag ik al de hele dag tegen op, want nu Hanny naar huis ging wilde ik maar al te graag mee. Graag wil ik iedereen in Nederland ook weer zien en ik ben het zat om afscheid te nemen. Aan de andere kant heb ik nog een enorm leuke week voor de boeg en daarna kom ik ook naar huis.

Na elkaar flink wat knuffels gegeven te hebben, er flink wat tranen gevloeid te zijn, liep ze dan toch door de douane en zie ik haar over ruim een week weer.

Een beetje verdwaasd en op de automatische piloot ben ik naar de auto gelopen en naar huis gereden. Een voordeel van het feit dat ik al langer in PE woon en de weg op mijn duimpje ken. Eenmaal thuis heb ik een tijdje op mijn kamer gezeten om alles even te verwerken en me te realiseren dat het bezoek weg is maar dat ik over 10 dagen ook terug ben in Nederland.

In de avond heb ik samen met Ingrid gegeten en daarna rustig op mijn kamer een filmpje gekeken. Even bijkomen van de afgelopen weken, alles de revue laten passeren en nog rustig nagenieten. Met deze gedachten ben ik gaan slapen.