In de nacht had ik een smsje van Hanny gekregen, want haar vliegtuig had, helaas, nog wat meer vertraging opgelopen waardoor ze haar vlucht naar Cairo had gemist. Oei, denk ik als ze nu nog maar thuis komt.
In een smsje dat ik later had gehad stond dat ze met een andere vlucht mee kon die rechtstreeks van Johannesburg naar Amsterdam vloog. Gelukkig, ze kan toch nog doorvliegen vannacht. Alleen haar bagage is niet meegegaan en waar die op dit moment is is nog steeds de vraag. Hopelijk komt hij snel terecht. Er heerst trouwens wel een vloek op de bagage van mensen die mij op komen zoeken.

Vanochtend was het weer vroeg dag, want Ingrid en ik moesten naar Home affairs. Tijdens onze vakantie hadden we beide een smsje gehad dat ons visum, eindelijk binnen is, in tussen was ons eerste visum al bijna 2 maanden verlopen en zouden we over een week naar huis gaan. Maar goed, toch maar even ons visum ophalen.

Dus daar zaten we weer te wachten, te wachten en te wachten in de rij voor de balie. Dit keer was de rij wat langer en hebben we ruim 3 uur zitten wachten voordat we aan de beurt waren. We waren er al op voorbereid en hadden beide een boek meegenomen, waarin ik na deze 3 uur al flink in gevorderd was. Eindelijk mochten we dan bij de balie komen en na gezegd te hebben dat we ons visum op kwamen halen, moesten we onze paspoorten inleveren en nog eens ruim een kwartier zitten wachten tot dat de lieve meneer terug kwam met onze paspoorten. Gelukkig was het visum in orde en mochten we nog tot half maart blijven. Na nog wat dingetjes opgeschreven te hebben mochten we gaan.
Hebben we daar nu 3 uur op zitten wachten …? Maar goed, we hebben ons visum en kunnen nu veilig het land uit zonder moeilijkheden te verwachten. Dat is een fijn en rustig gevoel.

Uiteindelijk zijn we in totaal 4,5 uur onderweg geweest om alleen deze visum sticker op te halen. Wat een tijdverspilling is het eigenlijk en op zulke momenten besef je weer dat Zuid-Afrika toch niet echt logisch in elkaar zit. Je verdoet het grootste deel van je tijd met wachten, wachten en nog eens wachten …

In de middag waren we uitgenodigd om te komen eten bij een meisje dat we hadden leren kennen in Walmer township tijdens de townshiptour. Ingrid had namelijk een dag voor mij dezelfde townshiptour gedaan en we waren beide bij hetzelfde meisje en huis naar binnen geweest.

Dus om 3 uur stonden we samen met 2 flessen wijn bij haar voor de deur. Het was wel een rare ervaring om zomaar het township in te rijden, zonder begeleiding en om daar op bezoek te gaan. Na de beleefdheden uitgewisseld te hebben en even gekletst te hebben gingen we helpen met het eten klaar maken. We zouden een soort bonen met kippenpoot en hoofd gaan eten. We hadden alleen van te voren nooit gedacht dat we deze kippenpoten en hoofden nog schoon moesten maken ...

Echt waar. Ik maak geen grapje…

Daar stonden we dan 10 minuten later in een enorm klein keukentje met een pan kippenpoten en hoofden voor ons. Van de kippenpoten moesten we de nagels en het vel eraf halen. Van de kippenhoofden moesten we de haren plukken, de snavel eraf halen en met onze vinger door de mond heen om het slijm eruit te halen.

Als je honger nu nog niet vergaan is dan heb je een sterke maag. Mijn honger was na dit klusje ver te zoeken…

Na het schoonmaken van deze kippendelen, was het tijd om er specerijen bij te doen en het ruim een uur te koken. Vervolgens was het tijd om dit kostelijke maaltje te eten. Ingrid en ik hadden elkaar in de tussen tijd al meerdere keren aangekeken en de meest rare gezichten getrokken.

Beide kregen we een dienblad met daarop een kom met het bonenmengsel, wat overigens lekker smaakte, en daarop enkele kippenpoten en een kippenhoofd. Ik zeg niet dat je moet, maar probeer je eens voor te stellen hoe dat eruit ziet. Je ziet een hoofd liggen met de ogen er nog in, compleet intact en het ziet eruit als een kip. Daarlangs liggen dan de pootjes, ook nog helemaal intact. De rillingen liepen over mijn rug.

Maar goed je wil je gastvrouw niet teleur stellen, dus we beginnen met goede moed aan het bonenmengsel. Eerst dat maar eens proberen, aangezien dat er nog een beetje normaal uit ziet. Het smaakt prima, met name als je er ook nog wat tomatenketchup bij doet is het een prima gerecht.

Vervolgens waren de kippenpoten aan de beurt. Hiervoor moest ik wel een paar keer slikken maar daar gaan we dan. Ik zet mijn tanden in het vel en eet het eerste stukje op. Okeej, dat smaakt niet verkeerd het is gewoon vel en smaakt eigenlijk nergens naar. Zo ga ik heel het pootje af en om eerlijk te zijn zit er maar weinig vlees aan. Het is meer vel wat je opeet, maar het kan er mee door.

Na enkele kippenpootjes gegeten te hebben was het dan toch eindelijk de beurt aan het kippenhoofd. Na een tijdje ernaar gekeken te hebben en bedacht te hebben hoe ik dit zou gaan eten, heb ik ook hier mijn tanden maar in het vel gezet en ben daar aan begonnen. Ook smaakte hier het vel wel okeej. Vervolgens kwam ik aan bij de hersenen en deze moest ik ook proberen, dat was namelijk het echte vlees van de kip. Mm, dacht ik bij mezelf, daar gaan we dan… Het eerste stukje hersenen van een kip dat ik in mijn leven eet en na doorgeslikt te hebben dacht ik meteen, dit is ook het laatste stukje kippenhersenen dat ik in mijn leven eet. Echt smakelijk vond ik het niet. Vervolgens vertelde onze lieve gastvrouw dat ik ook de ogen moest eten, na flink wat zoeken had ik er eindelijk eentje gevonden. Waar leek het op … op een uitgedroogde doorzichte rozijn met een zwart puntje in het midden. Niet echt smakelijk, maar goed daar gaan we dan. Kauwen kon je er niet op, want het was erg taai, dan maar in een keer doorslikken, dat lukte gelukkig. Maar ook dit is de laatste keer dat ik een kippenoog eet. Voortaan mogen deze lieve kippen hun ogen en hersenen houden …

Wat een ervaring …

Na deze maaltijd zijn we nog een tijdje tv blijven kijken en daarna hebben we snel nog wat oude schoenen en kleren opgehaald. Zij zou deze hier uitdelen, want de mensen konden hier alles nog prima gebruiken. Het is een goed gevoel om je oude schoenen hier af te geven en te weten dat ze hier nog een tweede leven krijgen.

Tegen een uur of 8 waren we weer thuis en konden we nog lang nadenken over onze kippenervaring. Voorlopig hoeven we beide geen kip meer.