Gister aangekomen in Newcastle, mooi plaatsje. Natuurlijk weer aan de zee en mijn hostel/kamer heeft uitzicht op de zee en het strand. Heerlijk om te kijken en ook naar alle mensen die voorbij lopen.

Heb vanmiddag 2 uur op het gras in de zon liggen lezen en rondkijken. Ik kon namelijk pas om 5 uur inchecken in het hostel. Maar dit was helemaal niet erg. Ook even een rondje door Newcastle gelopen.

Wel, vandaag gaat het dan gebeuren. Ik ga een stuk lopen en mijn bedoeling is de bergen in. Dus even naar de toerist informatie. Waar ze alles behalve aardig zijn. Ik vraag vriendelijk of er een route is aangegeven de bergen in, maar daar geeft ze geen antwoord op. Het enigste antwoord is dat ik de rivier kan volgen. Daar heb je veel aan. Dan laat ze wel wat kaarten zien, maar dat hoeft voor mij niet. Want die gebruik ik 1x en daar betaal ik dan 6 pond voor.
Laat maar ik ga lopen en zie wel.

Dat doe ik inderdaad en als ik nog geen 10 minuten onderweg ben kom ik 2 ieren tegen. Broer en zus en ze zijn ook aan het wandelen. Al kletsend lopen ze verder en ze vragen welke route ik loop. Geen idee is mijn antwoord, ik loop wat en vertel wat er gebeurt is bij de toerist informatie. Zij gaan de hoogste berg van Noord-ierland beklimmen vertellen ze.
Is deze hier dan? Ja, je ziet hem voor je. Heb je zin om mee te lopen. Waarom niet denk ik, gezellig.

Dus zo gezegd, niet zo gedaan. Want 3,5 uur later stonden we op de top van de berg. Het was een enorm geklim, af en toe was het heerlijk en makkelijk lopen, maar regelmatig ging het flink stijl omhoog. Maar wat een mooie dingen kom je tegen.

Eerst door een bos, langs de rivier, prachtige watervallen en bomen. Heerlijk koel en het water is zo helden. Je kunt de bodem zien, die vol met stenen ligt. Natuurlijk krijg je dorst van het wandelen en vul je je fles in de rivier. Heerlijk koel water. Beter kan het niet. Beter als wat uit de kraan komt.

Vervolgens komen we door een stuk weiland waar we schapen tegen komen en over flinke rosten moeten lopen en klimmen. Heerlijk is dit. Daar krijg je toch energie van.

En als laatste is het flink klimmen, langs de muur die er over de bergen heen loopt naar de top. Waar een enorme wind staat maar achter de muur in een hoek eten we even ons boterhammetje om daarna weer aan de weg beneden te beginnen. Deze gaat wat sneller, maar duurd toch nog 2,5 uur.

Een heerlijke vermoeidende wandeling met prachtige mensen die ik ontmoet hebben.

Ze wilden van alles over mij weten maar ik ook over hun en natuurlijk over Ierland. Heel veel geklets, voornamelijk met de vrouw en ze vonden het super om mij te leren kennen.
Ik houd van de Ierse mensen ze zijn zo aardig.

Na de flinke wandeling heb ik maar een frietje gehaald en nog een stukje gewandeld over de promenade. Maar daarna lekker op bed geploft met een leesboek.

Mijn arme benen en voeten, wat morgen waarschijnlijk nog veel erger is