Gister tijdens de opening van de bibliotheek riep Pumela, toen ze vertrok, tot morgen. Daar keek ik van op aangezien we, voor zover ik wist, morgen niet meer terug zouden komen aangezien vandaag de opening al is geweest. Maar Corrie zorgde voor een beetje opheldering, aangezien zij een tijdje later naar mij toe kwam om te vragen of we morgen om half 10 terug konden komen. Dat was prima, maar waarvoor dan? Moeten we nog iets meenemen? Moeten we nog iets met de kinderen doen? Maar we kregen nergens antwoord op. Om half 10 moesten we present zijn en dan zouden we het verder wel zien.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Vanochtend om half 10 stonden we voor de deur van de therapieruimte en liepen naar Corrie's kantoor waar allerlei stoelen stonden en een tafel vol eten. Oei, dacht ik, met mijn ontbijt net achter mn kiezen. Op de tafel stond drinken, kip, broodjes en cook sisters (een soort deeg wat enorm zoet en vet is).

Beide moesten we gaan zitten en niet veel later kwamen Pumela en Geraldine ook binnen. Lauren was er al en zat te kletsen met Corrie. Geraldine kreeg het woord en bedankte ons beide voor onze inzet, de liefde die we aan de kinderen hebben geschonken en dat ze zeer dankbaar zijn voor wat we allemaal gedaan hebben. Daarna kregen we een grote tas met daarin een doos vol chocholadtjes en een doos met daarin 6 prachtige mokken. Een fantastische aandenken, aangezien als ik straks in Nederland ben en uit een van de mokken drink ik altijd aan de Lonwabo school en zijn kinderen en staff moet denken. Het is een prachtige school en terwijl ik mijn kippetje zat te eten bedacht ik me dat ik hier nog helemaal niet weg wilde. Er is nog zoveel te doen op deze school en daarnaast was ik gaan houden van de kinderen en deze lieve collega's. Het liefst zou ik iedereen mee naar Nederland nemen en daar verder met ze werken. Maar dat zit er helaas niet in.

Op zulke momenten besef ik dat ik helemaal niet hou van afscheid nemen en het liefst dat niet doen, maar gewoon verdwijn. Even later zaten we de foto's te bekijken van de christmasparty en dat voelt al meteen een stuk beter. Dan sta ik tenminste niet in het middelpunt.

De directeur kwam ook nog snel even langs maar had eigenlijk geen tijd. Gelukkig kunnen we hem nog bedanken en afscheid van hem nemen volgende week tijdens de christmasparty van de staff.

Tegen een uur of 11 was het tijd om weer te vertrekken en na elkaar uitbundig bedankt te hebben, zijn we in de auto gestapt en vertrokken. Maar het is raar om hier weg te rijden, want het voelt alsof er dingen nog niet af zijn. Gelukkig hebben we hier wel iets neer gezet en achter gelaten voor de kinderen waar ze veel aan zullen hebben.

Het was een prachtige plek om stage te lopen waar ik enorm veel heb geleerd :)

In de auto dacht ik hierover na en niet veel later waren we op kantoor waar we wat dingetjes hebben opgehaald om vervolgens naar huis te gaan om ons daar op school te storten. Volgende week moeten we enkele opdrachten inleveren en daar moeten we nu nog even hard aan werken.

Dus dat ben ik nu aan het doen, maar niet heus. Ik ben al aardig ver en mijn boek is op het moment te spannend, dus daar ga ik nu eerst in lezen.

Vanavond gaan we naar Harry Potter!!!! Ik ben erg benieuwd en heb er enorm veel zin in. Trouwens het aftellen tot dat Maarten komt is ook begonnen, aangezien hij over 8 dagen (ofwel volgende week donderdag) langs me zal staan. Ik heb er nu al zin in :)