Voor mijn weekelijkse weekinbreng voor supervisie was ik informatie over aids en hiv aan het opzoeken. Mijn weekinbreng gaat namelijk over de situatie met het bloedende jongetje in het township. Dit is alweer een flinke tijd geleden, maar hierover zou ik nog graag feedback willen.

Nu moet ik bij elke weekinbreng ook theorie invoegen, om een andere kijk op de situatie te krijgen of voor meer informatie te vergaren over het onderwerp. Nu besloot ik om informatie over aids op te zoeken. Maar dat leverde nogal wat schokkende ervaringen op.

Onder andere ...

• Volgens Aids organisaties zijn er wereldwijd 33.4 miljoen mensen met hiv/aids.
• In Afrikaanse landen leven de meeste mensen met Hiv/aids, namelijk 22.4 miljoen.
• Wereldwijd hebben er 9.5 miljoen mensen aidsremmers nodig, maar 6 miljoen mensen krijgen deze niet.
• In 2008 heeft aids naar schatting aan 2 miljoen mensen het leven geist, waarvan er 1,4 miljoen in Afrikaanse landen.

Minder dan een kwart van hiv-positieve, zwangere vrouwen kunnen een medische behandeling krijgen om te voorkomen dat zij het hiv-virus op hun (ongeboren) kind overdragen. Terwijl hiv bij kinderen vrijwel helemaal niet meer voorkomt in rijke landen, werden er in 2008 naar schatting 430.000 kinderen met hiv geïnfecteerd (van elke 5 mensen die met hiv wordt geïnfecteerd, is er 1 een kind) en maakte aids een eind aan 280.000 kinderlevens, ofwel 770 kinderen per dag, 32 kinderen per uur. Dat is één kind per twee minuten. In totaal zijn er 2,1 miljoen kinderen hiv-positief, waarvan 1,8 miljoen in Afrika geboren zijn.

Wat ik hier allemaal lees vind ik schokkend. Natuurlijk weet je dat er enorm veel mensen met aids zijn, maar als je dan werkelijk de cijfers ziet dan is het bijna niet te geloven. Met name de cijfers over kinderen vind ik heel erg.

Als een kindje in Nederland is geboren dan heeft ze een prima overlevingskans, want dan krijgt ze gewoon medicijnen en is alles in orde. Maar als je in Afrika wordt geboren dan verminderd je overlevingskans met de minuut.

Tijdens mijn onderzoek voor een ander vak voor school kwam ik het volgende verhaal tegen. Dat vond ik ook erg interessant om te lezen en wil ik graag met jullie delen.

Een grote groep is het niet in Nederland: kinderen met aids. Op dit moment zijn er in totaal ruim 70 kinderen in behandeling. De meesten op de kinderafdeling van de academisch ziekenhuizen in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht, een handjevol in een regionaal ziekenhuis.
Er is tegenwoordig geen sprake van doodsdreiging bij kinderen in Nederland die aan aids lijden, maar ongecompliceerd is hun leven zelden. ,,Er is sprake van heel veel ellende'', stelt professor Ronald de Groot.

Tweederde van alle kinderen met aids is allochtoon en in veel gevallen asielzoeker. Scherpbier signaleert de laatste tijd in de polikliniek behalve kinderen uit Afrika, Azië en Zuid-Amerika ook kinderen uit Suriname en de Nederlandse Antillen. Taalproblemen doen zich wel eens voor maar moeilijker zijn de vele knelpunten die voortvloeien uit het feit dat de meeste kinderen deel uitmaken van wat Scherpbier definieert als multiple problem families. Vaak is één van de ouders ook besmet, voedt de moeder het kind alleen op en blijft de vader buiten beeld of doen zich problemen voor op he gebied van financiën, werk, huisvesting en gemengde huwelijken. Ook zorgelijk zijn de minderjarige asielzoekers die niet door hun ouders besmet zijn, maar door eigen seksuele contacten. Maar zelfs al groeit een kind op in een stabiel gezin, het omgaan met een chronische ziekte als aids vergt standaard veel begeleiding.

,,Als Nederlands gezin heb je zeker een streepje voor'', zegt Hijltje Vink, pleegmoeder van de vijfjarige Brenda, bij wie vier jaar geleden aids werd geconstateerd. Als voordelen noemt ze ondermeer haar brede netwerk en het vertrouwen in de samenleving, dat asielzoekers vaak missen. Dit vertrouwen was van belang toen haar gezin - echtgenoot, zes pleegkinderen en twee 'eigen' kinderen - zich beraamde op de vraag of de buitenwereld moest weten van Brenda's ziekte. Vink is nog steeds blij dat ze destijds besloten het niet te verzwijgen.

Vaak is een van de biologische ouders zelf besmet en afkomstig uit een land waar een taboe op aids ligt. Ook in Nederland praten zij dan niet openlijk over de ziekte omdat zij bang zijn voor eventuele consequenties. Schrammeijer vindt die houding heel begrijpelijk. Zij kent de verhalen van ouders die de schoolleiding inlichtten en zich vervolgens gedwongen voelden hun kind van school te halen omdat àlle ouders en leerlingen werden geïnformeerd over de conditie van het kind. De ouders wilden hun kind beschermen tegen de in hun ogen onoverzichtelijke sociale gevolgen.

Volgens Schrammeijer zou elke school standaard een hygiëneprotocol moeten opstellen, gericht op voorkoming van besmetting. Melding van de ziekte zou dan niet meer noodzakelijk zijn en de privacy van het besmette kind gewaarborgd. Praten over het feit dat je aids hebt, is uiterst intiem; oudere kinderen, die zelf kunnen beslissen, besluiten meestal niet voor niets om te (blijven) zwijgen. Die houding heeft ook nadelen: als Isabel (van de scooter) bij een vriendinnetje gaat logeren, moet ze haar medicijnen verstoppen, terwijl de moeders van Brenda's vriendinnen haar om vier uur bij de thee helpen herinneren dat het tijd is om te slikken.

Iedereen zou dit soort dingen moeten lezen en zich ervan bewust moeten zijn. Maar goed ... dit was weer mijn wijze les voor vandaag.