Voor vandaag was het afgesproken om bij 3 kinderen van de Lonwabo school op huisbezoek te gaan. Deze kinderen hebben sociale problemen ofwel ze krijgen een disability grand maar de ouders maken al het geld op waardoor zij geen geld krijgen voor eten of kleren.

Samen met de zuster van school zijn we met de kinderen naar alle huizen gegaan. Als we bij een van de kinderen naar binnen gingen dan ging het kind zelf mee, maar de andere 2 kinderen bleven dan rustig in de bus zitten. Zelfs als we ruim een half uur weg waren.

Als eerste gingen we naar het huis van de jongen waarvan de vader in het weekend bij zijn vriendin is, maar al zijn geld daarmee naar toe neemt, waardoor er geen geld meer is om eten te kopen. We kwamen daaraan, maar de weg ernaar toe was al een hele ervaring. Want we reden door een flinke township en ik merkte dat na 2 maanden ik inmiddels al voor een groot stuk gewend was aan de townships. Op een of andere manier wen je enorm snel aan het verschil tussen arm en rijk, terwijl je je daar eigenlijk bewust van wilt blijven. Maar alles wordt normaal en dit ook.

Helaas waren de ouders van deze jongen niet thuis. De zuster had wel gebeld dat we zouden komen. Maar ze waren naar de kliniek en konden niet op tijd thuis zijn, was het verhaal van de jongen.

Dan maar naar het volgende adres. Dit keer kwamen we in ongeveer hetzelfde huis terecht. Deze huisjes zijn gemaakt van een soort steen, maar zien er allemaal erg slecht uit. Er staat ook bijna niks binnen en wat er staat is oud en vervallen. Maar het is beter, zoals de mensen zelf zeggen, als een echt krottenhuisje van planken.

Bij dit huisje was de zus van het jongetje thuis. Zij zorgt ook voor de kinderen ofwel alle 6 haar broers en zusjes. Niemand werkt, dus ze leven alleen van het inkomen van de disabilty grand en dat is 1000 rand per maand, wat gelijk staat aan ongeveer 100 euro. Het vreemde is dat ze geen geld hebben om eten te kopen, maar ze hebben er wel een tv staan met aansluiting, wat ongeveer 600 rand per maand kost (dit hoorde ik later). Af en toe maken ze hier rare keuzes.

Het gesprek met de zus was heftig en na een lange tijd hebben we haar duidelijk kunnen maken dat ze ervoor moet zorgen dat er eten is, want op een lege maag kun je niet goed op school presenteren. Wel raar dat een meisje van ongeveer 20 jaar voor alle kinderen moet zorgen omdat de moeder is overleden en omdat de vader verdwenen is.

Het volgende bezoek was net zo apart, want de moeder was thuis samen met 3 kinderen. In eerste instantie hadden we het over de problemen rondom de zoon en daar was ze best gewillig over om te praten. Maar daarna bleek dat de oudste dochter en de moeder flinke problemen te hebben. Hier hebben we het nog een tijd over gehad en daarna werd het tijd om op te stappen.

Het was raar om deze gesprekken te voeren, met name doordat ze alleen maar Xhosa spreken en wij absoluut niet. Dus constant heb je te maken met een tolk. Je krijg ook alleen maar een samenvatting van wat er gezegd wordt en hoort nooit wat er precies gezegd wordt. Maar goed we doen het er maar mee en het daarnaast ook zeer leerzaam.

Na een half uur waren we weer terug op de school en hadden we veel townships gezien. Het voelt ook al minder eng om er doorheen te rijden. Maar toch was ik weer blij toen we terug waren in het centrum.

Het was een leerzame ochtend en toen werd het tijd voor een kantoormiddagje. We hebben de huisbezoeken uitgewerkt in de dossiers en nog wat andere dingen voorbereid. Daarna kregen we te horen, want Jurgen (autoverhuurder) kwam langs, dat we over 2 weken een andere auto krijgen. Hij heeft een foxje voor ons. Dan hebben we geen problemen meer met de olie, dus ik ben erg benieuwd. Hopelijk rijdt hij net zo lekker als degene die we nu hebben.

Na boodschappen gedaan te hebben was het tijd om ons nog even uit te leven en hebben we nog een half uur flink gerend. Ik merk dat mijn conditie er al een stuk op vooruit gegaan is. Dus ik ben erg benieuwd hoe lang ik het over een maand volhoud :)