Vanochtend gingen we naar de Lonwabo school. Dit is een school voor kinderen met Cerebral Palsy en andere disability's. Deze school ligt in een van de armste wijken van P.E., vlakbij Missionvale waar we op vrijdagmiddag een grote groep kinderen bezig gaan houden voor enkele uren.

Eenmaal aangekomen op de school zijn we naar Corrie, de Occupational therapist gegaan. Zij is onze contactpersoon op deze school en weet welke kinderen wij kunnen spreken. Ze had een hele lijst met kinderen, want we zouden enkele kinderen krijgen voor councelling (gesprekken voeren), social problems en het Ukhetho project. We zijn als eerste begonnen met de kinderen voor de counceling, daarmee wilde we graag kennis mee maken. Deze kinderen hebben een spierziekte en denken dat het een vervloeking is. Zelf kreeg ik het idee dat de Corrie dat in eerste instantie ook dacht, want ze vertelde dat ze een andere jongen, die helaas al is overleden, hem niet heeft kunnen vertellen dat deze spierziekte geen vloek is maar gewoon een ziekte.

De kennismaking verliep prima. We hebben het een en ander over onszelf verteld, onder andere waar we vandaan komen, welke studie we doen en hoe oud we zijn. Daarna hebben we diverse vragen aan ze gesteld om ze wat beter te leren kennen. Het is best lastig om met deze kinderen te communiceren want de meeste kinderen spreken alleen Xhoza en daar is werkelijk geen woord van te verstaan. Iedere keer hebben wij er dus een tolk (een assistenten van de occupational therapist) bij zitten, maar zelf vind ik het zeer vervelend omdat het moeilijker is om met een kind een band op te bouwen en daarnaast kun je niet uit zijn mond horen wat er gezegd wordt. Je hoort het altijd vertaald en nooit rechtstreeks. Het is wel even wennen en ik moet er nog een goede manier in vinden om ermee om te gaan. Wel merk ik dat ik veel kijk naar hun gedragingen en bewegingen. Vaak kun je daar ook al enorm veel uit halen.

Na deze 2 kinderen gesproken te hebben was het pauze en na de pauze zouden we de 3 kinderen met de social problems spreken. In de pauze hebben we even zitten praten met de occupational therapist en met name over ons idee met betrekking op de sponsoractie. We willen namelijk een bibliotheek maken met daarin allerlei boeken, puzzels, enkele cdspelers en cd's. Corrie vond het een prachtig idee en ze wilde graag een kast in haar kamer zetten zodat ze in de gaten kon houden welke leraren welke spullen ze meenemen.

Hierna was het tijd om de andere kinderen te spreken. Het waren allemaal jongens met allemaal enorme problemen, die in Nederland alles behalve voor zouden komen. Alle kinderen krijgen een disabilty grand (uitkering) maar deze worden opgemaakt door hun ouders en broers/zussen wat betekend dat ze zelf niks krijgen en daarmee geen eten en kleren kunnen kopen. Een van de kinderen wordt zelfs geslagen door zijn zus en wil graag het huis uit.
Het lastige is dat ook deze kinderen geen engels spreken en daarnaast wordt er gezegd hier is het probleem en de client los het maar op....

Gelukkig gaan we volgende week op huisbezoek want dan kunnen we kennis maken met de ouders van de kinderen en misschien al met ze praten. Hierna kunnen we gaan kijken wat we voor de kinderen kunnen doen. Nadat ik de verhalen gehoord heb, heb ik meteen maar in mijn hoofd geprent dat ik de geliefde situatie voor deze kinderen nooit kan bereiken in zo'n korte tijd. Maar ik hoop dat ik ze wel flink op weg kan helpen, dat is toch wel een droom van me ...

Na deze gesprekken gehad te hebben was ik erg moe. Het is toch wel heftig om al deze verhalen te horen en ik merk dat ik het me toch wel aantrek, want het is niet niks. Nu werk ik ineens met echte problemen.

De kinderen gingen ook bijna naar huis, dus wij zijn in de auto gestapt en naar kantoor gereden. Daar hebben we nog enkele dingen gedaan en toen vonden we het tijd om naar huis te gaan. Maar eerst moesten we nog boodschapen halen, want anders hadden we geen eten voor de komende avonden. Dus hup naar de winkel en een uurtje later waren we dan toch eindelijk thuis.