Vandaag gingen we weer terug naar de Northern Light School voor onze 2e intake en voor ons 2e gesprek met de intake van afgelopen dinsdag. Dit keer had ik me een stuk beter voorbereid, aangezien ik het hele intakeformulier had doorgenomen en deels vertaald naar het Nederlands. Op het intakeformulier staat een deel waarin er allerlei vragen worden gesteld over je gezondheid, misbruik, pesten, etc. Deze vragen heb ik op een betere, aansluitendere manier (voor de doelgroep) beschreven zodat ik vandaag de vragen goed kan stellen. Het is wel enorm raar om sommige vragen in het eerste gesprek te stellen. In Nederland zou je zulke vragen helemaal niet durven te stellen. Enkele voorbeelden hiervan zijn 'Ben je ooit seksueel misbruikt?', 'Ben je ooit lichamelijk of geestelijk misbruikt?', 'Ben je ooit gepest?'. Bij de vragen hoe oud je ouders zijn en of je een goede relatie met je ouders hebt, staat er ook een optie of de ouders overleden zijn, wat zeer regelmatig voorkomt, zoals ik gehoord heb.

Eenmaal aangekomen op de Northern Light School hebben we eerst een support group gehad met alle kinderen die verbonden zijn aan het Ukheto project. Tijdens deze bijeenkomst wilden we inventariseren wat zij nog graag wilde leren of behoefte aan hebben, zodat we hierover workshops kunnen geven. Helaas, kwam er weinig reactie. Je merkte dat alle kinderen nogal verlegen zijn en niet zo goed hun vragen aan durfde te geven. Uiteindelijk hebben we met ze afgesproken dat ze over de workshops na gaan denken en dat wij ook met enkele ideeen zullen komen.

Hierna had ik mijn 2e intake. Dit keer met een jongetje van 17 jaar en hij zit in de grade 6. Je merkte tijdens de intake dat hij moeite heeft met praten, met name in het engels (hij is van orgine Afrikaans) en met het vormen van zinnen. Dit keer ging de intake een stuk makkelijker. Met name het praten in het engels en het maken van de zinnen, zodat deze goed aansluiten bij de doelgroep. Wel had ik enkele keren dat het jongetje mij niet goed begreep.

Ik merkte tijdens de intake dat het lastig is om zinnen op verschillende manieren/intonaties te zeggen. In het Nederlands heb je een zin die je op verschillende manier/intonaties kan zeggen, maar in het engels is dit veel moelijker. Je kunt de zin vaak maar op een manier zeggen, omdat je al blij bent dat je de zin op een goede, vaak correctie, manier kunt zeggen. Verder is het lastig om te peilen wat de client er nu van vindt, hoe hij de zinnen oppakt en wat hij van jou/het gesprek vindt. In Nederland heb je hier nog wel enig beeld van, maar als ik in het engels praat vind ik dit erg moeilijk om te peilen. Als ik mezelf zo hoor klinkt het echt enorm slecht, vreemd en zijn het brakke zinnen. Hopelijk verbeterd dit nog wel wat.

Het tweede gesprek ging redelijk. Ik wist deels waar ik het over moest hebben, maar de client gaf alleen maar antwoord met enkele woorden en daarna was ze stil en zat ze me verwachtingsvol aan te kijken. Zelf merk ik dat ik het nog lastig vind om hier goed op in te spelen en op door te blijven vragen, zeker omdat dit pas de 2 keer was dat ik haar zag.

Hierna was het tijd om weer terug naar kantoor te gaan en daar nog wat zaken af te ronden. Nu hebben we ineens een hoop meer werk, want we kunnen de workshops uit gaan werken, de dossiers gaan maken, de verslagen voor school maken, etc.