Bij aankomst op stage vanochtend, kregen we te horen dat de stakingen tijdelijk voorbij zijn. Ze zijn opgeschort voor 3 weken, hopelijk blijft t hierbij. Maar t kan goed zijn dat er over 3 weken weer stakingen zijn. Gelukkig kunnen we nu aan de gang.

Dat was ook meteen duidelijk, want we kregen te horen dat we naar de Northern Light School zouden gaan en we ieder een intake zouden moeten houden. Oef, dacht ik, maar veel tijd om erover na te denken had ik niet en een uurtje later zat ik tegenover mijn client. Een meisje van 14 jaar oud met Cerebral Palsy aan haar rechterarm en been. Ze was enorm lief en praat erg zacht, maar ze vertelde dat ze het fijn vond om met ons te praten.

Zelf was ik erg onzeker omdat ik graag alles meteen goed wil doen en graag geliefd wil zijn bij mijn clienten en collega's. Natuurlijk had ik ook enorme hoge eisen aan mezelf gesteld. Het praten in het engels ging beter dan ik verwacht had, maar ik had nogal wat moeite met het formuleren van goede, begrijpbare zinnen voor de client. Inmiddels heb ik het intakeformulier goed doorgenomen en weet ik alle woorden, wat ik in eerste instantie niet wist. Het volgende intakegesprek gaat hopelijk een stuk beter.

Hierna hadden we nog een afspraak staan bij een day care centre in een township. Het was een hele ervaring om daar over de vloer te komen. Alle kinderen spraken Xhoza en kunnen geen engels verstaan. Er zaten 6 kinderen bij elkaar in een groep, maar deze kinderen kende helemaal geen regels. Ze gooide met blokjes, sprongen heen en weer, bleven niet op hun stoel zitten en krijste. Dit werd helemaal erg toen de social worker even weg ging, toen gingen ze helemaal uit hun dak. We kregen ze ook niet rustig, maar toen de social worker terug kwam waren ze ineens weer lieve kindjes. Heel apart om mee te maken, maar ik zou daar niet kunnen werken. De kinderen kregen alleen maar blokjes en autotjes om mee te spelen. Verder helemaal niks uitdagends, terwijl je ze echt wel wat aan zou kunnen leren. Maar helaas ... daar werd niks aangedaan.

De rest van de dag verliep verder goed, lekker rustig en ik heb nog veel na kunnen denken over het gesprek en wat ik de volgende keer anders wil doen. Met name mijn engels moet verbeterd worden en mijn vraagstelling.

Toen we thuis kwamen en ik de wasmand optilde kwam er een kakkerlak tevoorschijn. Je wilt niet weten hoe groot deze was. In eerste instantie gaf ik een gilletje meer van schrik dan iets anders. Vervolgens kwam Ingrid de kamer binnen om te kijken wat er aan de hand was en begon ook te gillen en Dirk's naam te roepen. Die vervolgens aan kwam gelopen om te vragen wat er aan de hand was. Natuurlijk was de kakkerlak inmiddels al verdwenen en stond hij ons wat raar aan te kijken. Hij zal vast gedacht hebben, die vrouwen van tegenwoordig.

Afgelopen week heeft Marjella een nieuw spel geintroduceerd, namelijk Jungle Speed. Het is een fantastisch spel. Het werkt met kaarten, waarvan je allemaal een stapel krijgt. In het midden staat er een totem. Omste beurt draai je een kaart om en als je dezelfde kaart als iemand anders omdraait dan moet je zo snel mogelijk de totem pakken. Degene die als eerste de totem pakt mag zijn open kaarten aan de ander geven. Zo ga je door tot dat iemand al zijn kaarten kwijt is. Dus dat hebben we de avond een aantal potjes gedaan. Hierna was het tijd om naar bed te gaan, want ik was toch wel aardig moe van de hele dag.