's Ochtends hebben we stage gelopen. Lauren zou een aantal uren weg zijn, want ze moest naar de Universiteit, dus wij hadden onze laptop meegenomen en een tijdje aan school zitten werken. Na 2,5 uur hadden we er wel genoeg van en gingen we eens kijken hoe het bij Lauren was. We hebben even zitten kletsen en ze vertelde dat we nog steeds geen scholen konden bezoeken in verband met de strikes. Hopelijk zouden deze donderdag (morgen) over zijn, dus dat hopen we dan maar.

Lauren vroeg of we ooit naar een cricket wedstrijd geweest waren. Wij vertelde dat we nog nooit cricket gezien hadden en niet zo goed wisten wat het was. Lauren zei dat ze dat antwoord niet echt verwacht had. Ze vertelde dat ze volgende week zaterdag met vrienden naar een cricketwedstrijd gaat, er worden namelijk kampioenschappen in PE gehouden en of we zin hadden om mee te gaan. Dat leek ons wel wat, maar we moesten er wel even over nadenken. (Thuis bleek dat iedereen het wel leuk vond om er naar toe te gaan, dus smsen we haar of t goed is als iedereen meegaat. Op het antwoord wachten we nog).

Hierna mochten we naar huis, want er was verder niks te doen. Enkele uren later belde ze op met de mededeling dat er nog steeds strikes zijn en deze morgen ook niet over zullen zijn. Het enigste wat we morgen zouden kunnen doen is kijken in een huisje achter het kantoor van de organisatie, maar daar zouden we met een uur ook wel mee klaar zijn. Dus stelde ze voor dat we daar morgen voor zouden komen of het anders volgende week zouden doen. Ik vroeg hierop of het okeej was als we dan maandag zouden komen en dit huisje meteen zouden bezichtingen, want om daarvoor naar stage te gaan en vervolgens weer naar huis te kunnen, vond ik wat overdreven. Aangezien ik daar al de hele week mee bezig ben en t inmiddels wel zat ben die halve dagen werken. Ik merk dat ik graag volledige dagen aan de gang wil, clienten wil zien en wat nuttig werk wil gaan doen. Hopelijk zijn de strikes volgende week over en kunnen we aan de gang.

Eenmaal thuis hadden er meer mensen zin om te gaan shoppen, dus hup we gingen de auto in en 15 minuten later en 2 x verkeerd gereden te zijn waren we in het shoppingcentre. Een van de grootste van PE. We hebben lekker rondgekeken welke winkels er allemaal waren, maar echt shoppen is wat lastig met 6 mensen. Dus ik heb besloten om een andere keer terug te komen en dan lekker kleren te gaan passen, dan heb je meer tijd.

's Avonds gingen we naar het optreden van de Boyband Escape. Daar hoort nog een verhaal aan vooraf dus dat zal ik eerste even vertellen. Maandag gingen er 4 dames van ons huis shoppen in the Boardwalk. The Boardwalk is een soort disney, maar zonder attracties. Ze waren daar naar toegegaan en kwamen een tent tegen en dachten dat er een dolfijnenshow aan de gang was. Wat bleek er was een jongensband aan het zingen. Nu stond de manager te kijken en zag hun staan, vervolgens mochten ze binnen naar enkele nummers komen luisteren. Na een praatje gemaakt te hebben kregen ze haar naam en een telefoonnummer en waren ze uitgenodigd om een keer naar hun show te komen. Even later zijn Ingrid en ik ook gekomen en hebben we heerlijke wafels gegeten.

Natuurlijk vonden alle dames het leuk om mee naar de show te gaan, dus hadden we naar de manager gebeld en zij vond het erg leuk dat we terug belde. Natuurlijk had ze nog kaarten en hoe duur ze waren, helemaal voor niks. We mochten gewoon komen en er zouden kaarten voor ons klaar liggen bij de ingang.

Dus 's avonds om kwart over 7 stonden wij voor de ingang en mochten we naar binnen. Inderdaad lagen er kaarten voor ons klaar, 7 stuks en ze hadden stoelen voor ons vrij gehouden op de 1ste rij. Helemaal vooraan ....

Dat was zo raar om helemaal vooraan te zitten. Iedereen was aan het giechelen en aan het denken wat is dit. Na een tijdje begon de show en deze was erg gaaf. Ze zongen allemaal liedjes van Westlife en Robbie Williams. De meeste liedjes kende we en deze konden we allemaal meezingen. Na het laatste liedje gaven ze natuurlijk een toegift en halverwege het liedje trokken ze ons allemaal het podium op en moesten we meedansen. Dat was wel erg gaaf met z'n 7en tussen de jongens. Iederen had t idee, van wat is dit nu, later hoorde we dat ze dit hadden moeten doen van de manager. Hierna bedankten ze ons, publiekelijk, voor het komen en vertelde ze dat we studenten uit het buitenland waren.

Na de show bleven we nog even hangen, nogal onderste boven van alles wat er gebeurd was en nakletsend, en toen zagen we de manager en ze zei dat we nog even moesten wachten. Wat bleek, kwamen daar de jongens nog aan om even te kletsen en nogmaals te bedanken dat we gekomen waren. We kregen allemaal een knuffel en natuurlijk werden er nog enkele foto's gemaakt met ons tussen de jongens. Hierna zijn we naar huis gegaan, maar stonden we allemaal te stuiteren.

Het was zo gaaf om mee te maken. De band kwamen uit PE en je merkt meteen dat Zuid-Afrikanen zo dankbaar zijn en dit ook meerdere malen zeggen. Na een kwartiertje rijden kwamen we stuiterend thuis en moest Dirk, die niet mee geweest was, natuurlijk het volledige verhaal horen. Toen hij hoorde dat we op het podium hadden gestaan en op de foto met hun waren geweest, was hij wel een beetje jaloers en vond hij t jammer dat hij niet mee was geweest. Volgende keer beter.

Na even aan de telefoon gehangen te hebben met Hanny en Kees, ging ik maar eens stuiterend naar bed. Na nog even muziek geluisterd te hebben ben ik in slaap gevallen.