Vera in Zuid-Afrika

Een weekje reizen door de Transkei (Wild Coast)

De Transkei is een gebied in Afrika waar je 'echt' Afrika tegen komt en ziet. Gedurende de gehele vakantie zag je alleen maar gekleurde mensen en kun je de blanke mensen, die we tegen kwamen, op een hand tellen. Het is een prachtig gebied met afwisselende natuur, veel Xhosa huisjes, slechte wegen (zulke slechten had ik nog nooit meegemaakt), aardige mensen en een gehele nieuwe ervaring!!

Deze reis begon op dindag 28 december 2010. Nadat Hanny en ik onze spullen gepakt hadden, hebben we alles in de auto geladen en zijn we aangereden. Vandaag stond er een rit van een uur of 4 op de planning, aangezien we van P.E. naar East London zouden reizen. We kozen ervoor om een binnen door weg te nemen, waardoor we veel van de natuur zagen en we door Port Alfred kwamen. Natuurlijk moesten de benen ook gestrekt worden, dus zijn we in Port Alfred het strand opgelopen. De stranden blijven prachtig en ik vind het heerlijk om met mijn voeten in de zee te staan.

Op een gegeven moment zochten we een plekje om te luchen, maar we konden weinig vinden dus zijn we een onverharde zijweg in gereden en op een gegeven moment kwamen we op een stukje waar we makkelijk stil konden staan. We stonden midden tussen de weilanden, maar het was een prachtig stukje om te lunchen.

Onderweg zijn we veel kleine, Xhosa huisjes tegen gekomen. Dit zijn ronde huisjes met vaak een rietendak, weinig ramen en een deur of gat. De dorpjes die je overal in de weilanden en tussen de bergen zag liggen bestonden vaak uit een stuk of 20 huisjes. Veel van deze dorpjes hadden wel stroom, maar of ze water hadden weten we niet. Ze lagen vaak niet bij een meer of rivier, wat je eigenlijk wel zou verwachten.

Eenmaal in East London hebben we de accomodatie opgezocht en deze zag er prima uit. We kregen de familiekamer, zodat we beide een eigen kamer hadden. Vervolgens zijn we East London in getrokken en een stuk over het strand gelopen. Dit was onze eerste ervaring met het feit dat we de enigste blanken waren. We liepen over het strand en er waren verder alleen maar zwarte mensen. Op zulke momenten ben je je ineens wel heel bewust van je huidskleur.

In de avond zijn we gaan eten bij een gezellig restaurantje met uitzicht op de zee. Ik dacht een zeehond of dolfijn in de zee te hebben gezien, maar durf het niet met zekerheid te zeggen.

Op woensdag 29 december zaten we aan een overheerlijk engels ontbijt na een heerlijke nacht goed geslapen te hebben. We zaten op een mooi overdekt terras met uitzicht op de bossen en er kwamen allerlei vogels voorbij gevlogen. Een heerlijke ochtend om wakker te worden.

Na dit overheerlijke ontbijt was het helaas tijd om verder te rijden, maar eerst hebben we East London nog verder verkent en kwamen we erachter dat er ook in het centrum weinig blanke mensen rond lopen. Het is niet dat ik me niet veilig voel, maar meer ongemakkelijk omdat je het gevoel hebt dat iedereen je aankijkt, terwijl je helemaal niet weet of dat ook werkelijk zo is. Apart eigenlijk wat je gevoel en gedachten met jou kunnen doen.

Bij de zee lag er een zeeaquarium en dat leek ons wel een bezoek waard. Dus niet veel later liepen we tussen de vissen, aquariums, zaten we naar een zeehondenshow te kijken en zagen we hoe de pinguins werden gevoerd. Een heerlijke bezigheid om naar dieren te kijken.

In de middag zijn we verder gereden naar Butterworth, wat niet ver van East London af lag. Helaas, werd het weer slechter en slechter en tegen de tijd dat we in Butterworth waren regende het alleen maar. Dus dat werd een tijdje op de kamer blijven, lekker lezen, want in Butterworth was er zelf ook weinig te doen. De B&B was verder prima, maar wel de eerste accomodatie die wordt gerund door zwarte mensen (in ieder geval waar ik in overnacht).

In de avond zijn we in het hotel gaan eten, aangezien er verder geen restaurants waren. Ook in het restaurant waren er alleen maar zwarte mensen. In PE vallen de zwarte mensen ook op, maar daar is het veel meer gemend en kom je diverse gekleurde mensen tegen. Maar als je je dan ineens bevind tussen alleen maar zwarte mensen geeft dat een raar gevoel. Je realiseert je ineens dat je je echt in Afrika bevindt.

Na een nacht prima slapen werden we wakkeer op de 30 december, de verjaardag van Maarten, die ik na enkele pogingen aan de telefoon kreeg. Na een uitgebreide felicitatie realiseerde we beide dat het wel raar was dat we niet bij elkaar waren. Maar goed, volgend jaar een nieuwe poging en ten slotte waren we net bij elkaar geweest.

Ook in dit B&B kregen we een engels ontbijt wat prima smaakte. Al kreeg we vanochtend ook vlees, vis, groente en fruit. Het fruit was lekker en uit beleeftheid heb ik ook een stuk vis genomen, maar de rest was me toch iets teveel op de vroegeochtend. Ondertussen nog een praatje gemaakt met de eigenarrese en ze vertelde dat wij al het 4e Nederlandse paar waren dat bij haar kwam logeren. Ze vertelde daarnaast ook dat Butterworth met name een werkstad was, waar mensen tijdelijk projecten kwamen uitvoeren en aangezien het nu het vakantieseizoen was, is het enorm rustig.

Gelukkig was het vanochtend aardig droog en konden we een van de 2 watervallen bekijken. Het aparte was dat de ene waterval een grote dam was waar het water over heen spoelde en vervolgens over de weg en verder over de rotsen een waterval vormde. Het zag er indrukwekkend en mooi uit :) Leuk om te zien.

Na deze waterval zijn we aangereden naar Port St Johns, wat een flinke trip is. Hoe verder we rijden, hoe meer we 'echt' Afrika in rijden. We zagen steeds meer kleine dorpjes met Xhosa huisjes. Wat daarnaast ook zeer opvallend is zijn alle mensen die lopen, wachten of liftend langs de weg zitten, hangen, staan of liggen. Werkelijk waar je kunt geen km rijden of je komt minimaal 10 mensen tegen.

Veel mensen staan met een bordje met daarop de naam of afkorting van een plaats waar ze naar toe willen. Daarnaast zie je vele mensen lopen, soms met bagage of met kinderen op hun rug gewikkeld in een deken. Met deze deken zitten de kinderen vast gemaakt op hun rug. Als laatste zie je nog mensen langs de weg zitten. Vaak zijn dit kinderen en mannen. Waarop ze zitten te wachten ... geen idee! Maar je ziet ze overal ...

Eenmaal in Port St Jonhs hebben we de toerist information opgezocht, want we hadden geen idee waar onze accomodatie was. Port St Jonhs is een zeer chaotisch en klein plaatsje en daar zag het zwart van de mensen. Onze accomodatie was aan de andere kant van de rivier en na een stuk over een gravelroad gereden te hebben, kwamen we uit op een mooie plek. Er stonden verschillende kleine huisjes in een flink stuk natuur en als je naar links keek zag je de bergen, gehuld in de mist vandaag, en als je naar rechts keek zag je nog meer natuur. Hanny en ik kregen een een prima stekkie.

Nu was het tijd om Port St Johns een wat beter te gaan bekijken, dus we zijn de auto weer ingestapt en terug gehobbeld over de gravelroad. Als eerste zijn we naar het strand gereden wat er erg mooi uitzag. Het was een bay met aan beide kanten rotsen. Natuurlijk moest ik even met mijn voeten in de zee en dit keer was de zee erg warm, terwijl het regende en de zon niet echt scheen. Niet veel verder stonden er mensen in de rivier te vissen. Dit was erg gaaf om te zien, want ze gebruikte een net en gooide deze in de rivier om hem daarna binnen te halen en elke keer hadden ze weer een vis gevangen die ze vervolgens trots aan ons showde.

Op het strand heb ik nog enkele mensen uit P.E. en Braizilie ontmoet, waar natuurlijk even een praatje mee gemaakt moest worden. Wat doe je nu hier en waarom zit je in Zuid-Afrika? Geniet er nog van en een fijne vakantie. Met deze woorden ben ik weer terug naar de auto gelopen om verder te rijden. Zo had onze lady van de B&B op de kaart aangewezen dat we naar een airstrip konden en dat leek ons wel wat. Dus we reden weer terug het dorpje in en hobbelde verder over allerlei gravelroads, want aan goede wegen doen ze in Port St Johns niet. Ze hebben er, en dat is echt waar, maar 1 geasfalteerde weg.

Na natuurlijk eerst verkeerd gereden te hebben, maar gelukkig hielp een zeer aardige man ons de goede weg op, reden we de berg omhoog in de riching van de airstrip. Na nog meer gehobbel kwamen we uiteindelijk helemaal bovenop de berg aan. Natuurlijk kwamen we onderweg nog wat koeien en schapen tegen. Die werkelijk waar overal over de weg lopen. Ik weet niet hoeveel schapen, koeien, ezels, kippen en andere dieren over de weg hebben zien lopen.

Eenmaal boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht over Port St Johns en we reden over een landingsbaan. Echt waar. Boven op de berg was er een landingsbaan gemaakt en daar reden wij overheen. Trouwens wel apart dat een asfaltmachine helemaal naar boven over een gravelroad rijdt om daar een weg te asfalteren, maar dan niet meteen de andere wegen daarom heen ook doet. Af en toe zit Afrika erg apart in elkaar.

Na deze flinke rit hadden we wel zin in wat eten, dus we zijn op zoek gegaan naar een restaurant en volgens de toerist information zou er eentje op de weg van de airstrip naar beneden moeten zijn. Maar na 3x de weg heen en weer gereden te zijn hadden we hem nog steeds niet gevonden. Dus dan maar op naar het volgende restaurant en daar hebben we prima gegeten, met uitzicht op de rivier en bergen.

En toen was het oudjaarsdag ... Al was het gevoel van oudjaar ver te vinden. Vandaag is het 31 december 2010, het einde van het jaar 2010! Maar eerst zijn we Port St Johns ingegaan. We moesten voor vanavond wat boodschappen halen, aangezien we zelf wilde koken. Dus we hebben de auto bij de toerist information gezet en zijn daarna verder te voet gegaan. Je moet je wel even bedenken dat de wegen niet geasfalteerd zijn en door de regen een en al modder waren. Daarnaast is het een grote chaos, iedereen loopt door elkaar, overal staan kraampjes, mensen die dingen verkopen, mensen die dingen roepen, mensen die muziek maken of een praatje te maken.

Mijn ervaring met Port St Johns is een grote chaos van zwarte mensen, maar daarnaast wel een gave en leerzame ervaring. Eenmaal in de supermarkt zagen we dat de modderspetters op onze broek tot onze kont zat. De supermarkt was ook al rommelig en vies. Heel anders dan we in Nederland of P.E. zijn gewend. Ze hadden zeer weinig producten, maar van sommige dingen, zoals rijst, meel en bonen, heeel veel zakken staan. Je ziet dat veel mensen hier weinig geld hebben en veel van deze producten kopen, omdat je er lang mee kunt doen, het goed vult en goedkoop is.

Nadat we onze boodschappen hadden gedaan zijn we terug gelopen naar de auto en daar even bijgekomen van wat we net zagen. Dit is een enorm andere wereld. Ik vond Zuid-Afrika ofwel het leven in P.E. al anders, maar in Port St Johns is het nog veel anders. Een zeer interessante en leerzame ervaring.

Vervolgens zijn we het gebied rondom Port St Johns verder gaan bekijken. We hadden gezien dat er een spa was, dus daar zijn we heen gereden. Ze hadden helaas geen plek, maar de weg erheen was fantastisch. De natuur, de vele huisjes, de mensen die we tegen kwamen en wat misschien wel het geweldigste waren alle geiten die we op de weg tegen kwamen. Werkelijk waar, ik denk dat we wel 30 geiten tegen zijn gekomen. Ze liggen dan ook niet aan de rand van de weg, maar gewoon midden op de weg en na een keer toeteren komen ze moeizaam overeind, kijken een keer rond en zetten da 3 stappen opzij zodat je er net langs kan. Zelfs de Afrikaanse cultuur is overgeslagen op de geiten hier. Fantastisch!!

Vervolgens zijn we de andere kant van Port St Johns opgereden op zoek naar een waterval, maar dat zijn hopelose zoektochten want we kunnen ze nergens vinden. De watervallen hier zijn te goed verstopt. Wel hebben we nog meer van de omgeving en het leven hier in Zuid-Afrika gezien, wat daarnaast ook wel erg mooi en interessant is.

In de avond hebben we een heerlijke salade gemaakt en die rustig opgegeten. De rest van de avond hebben we zitten kletsen en het jaar 2010 overdacht. De lady van de B&B kwam nog een glaasje wijn meedrinken en om 12 uur hebben we getoast op het nieuwe jaar. Natuurlijk enkele telefoontjes naar Nederland gepleegd, waar het pas 11 uur was. Hierna vonden we het mooi geweest voor vandaag aangezien je van reizen toch wel moe wordt en hebben we ons bed opgezocht.

Zo werden we wakker op 1 januari 2011, de verjaardag van Leo, en zaten we voor de zoveelste keer deze week aan een engels onbijt. Aan het einde van deze week kan ik geen engels ontbijt meer zien en verlang ik terug naar gewoon een geroosterde boterham met kaas.

Nadat de auto weer volgeladen was zijn we aangereden, voor de laatste keer over deze hobbelweg in de richting van Mthatha. We zouden overnachten in Mthatha maar zijn eerst doorgereden naar Coffee Bay want dat wilde we graag zien. Vandaag was het eindelijk weer een mooie dag sinds dagen regen gehad te hebben.

Het was een flink stuk rijden naar Coffee Bay en de weg was enorm slecht. Mijn rijkunsten zijn er flink op verbeterd aangezien er vele gaten in de weg zaten. De weg was dan wel geasfalteerd maar er zaten flinke putholles in zoals ze deze hier noemen. Deze gaten wil je maar al te graag ontwijken want anders spring je in de auto flink heen en weer.

Na een paar uur rijden kwamen we eindelijk aan in Coffee Bay en daar was het erg druk. Blijkbaar vertrekken alle jongeren naar Coffee Bay op nieuwjaarsdag, maar ondanks de drukte wilde we toch graag even op het strand lopen en iets zien van Coffee Bay. Dus op een gegeven moment zag ik een mooi plekje en rijdt de auto daar naar toe, maar helaas was ik even vergeten dat het flink had geregend de afgelopen dagen. Dus ik wilde de auto nog iets verder naar achter zetten, zodat hij goed stond, maar ik kon niet meer voor of achteruit en zat vast in de modder. Tot zover mijn parkeerkunsten ... Wat nu ....

Gelukkig kwam er al snel een bakkie vol blanke mensen aanrijden en zij konden mij er wel uittrekken. Geen idee hoe dat werkt, maar zij hadden er blijkbaar vaker mee te kampen gehad, want ze zeiden precies wat ik moest doen. En zo stond ik 15 minuten later weer op de weg en na vele bedankjes zijn we weer aangereden. Pf, wat een avontuur. Maar we wilde nog steeds graag het strand zien, dus na 2x heen en weer gereden te hebben vonden we eindelijk een parkeerplekje, dit keer niet in de modder, en konden we het strand op.

Het strand was erg mooi en zag helemaal zwart van de mensen. Het was een rotsachtig strand. Wat wel raar was, wat dat er enkele blanken mensen op hun handdoekje, ver van iedereen af, op het strand lagen. Aan de ene kant van het strand waren de zwarte mensen en aan de andere kant de blanke. Dat is een rare ervaring. Hanny en ik liepen over beide kanten en ik had absoluut niet het gevoel om bij de blanke mensen te gaan liggen of zitten.

Na deze ervaring zijn we terug gereden naar Mthatha, wat nog een flinke tocht was.Onderweg stonden er politiemensen langs de kant en moesten we stoppen. Dit gebeurt veel vaker en om eerlijk te zijn waren we al vele politiemensen de afgelopen dagen tegen gekomen, maar mochten we tot nu toe door rijden. Na elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben, vroeg hij om Hanny's rijbewijs. Ik had tot nu toe de hele tijd gereden, maar Hanny mocht terug naar Mthatha rijden aangezien ik het rijden wel even beu was. Toen haar rijbewijs wilde pakken, hoefde het niet meer en vond de politieman het al lang goed. Wel zei hij nog dat ik moest rijden in plaats van Hanny, want ik was de jongste en oudere mensen moesten zich laten rijden. Daarop haddden wij als antwoord dat ik al de hele dag had gereden. Okeej, dan was het goed.

Gelukkig had ik een B&B geboekt en niet veel later stond ik bij de receptie om te vragen welke kamer we hadden. Zegt de receptioniste 'We zijn volgeboekt'. Nee, dat kan niet zeg ik want ik heb een kamer geboekt. Nee, we zijn volgeboekt was daarop het antwoord. Maar dat kan niet ....

Dan maar iets anders zoeken, wat niet makkelijk is in de vakantieperiode en later op de dag. Maar bij de 3e poging kwamen we in een prima B&B tegen of om eerlijk te zijn misschien wel het beste tot nu toe. De mensen waren ook zeer aardig en het was een zeer geslaagde keuze.

Na een overheerlijke douche, daar kun je tijdens het reizen zo aan toe zijn, zijn we gaan eten in een restaurantje. Voor de routebeschrijving naar dit restaurantje heb ik gebeld naar de eigenarrese van de B&B en Hanny las de routebeschrijving aan mij voor. Zo stond er op een gegeven moment rechts bij de robot. Kijkt Hanny me aan met een vragend gezicht. Wat is een robot? Mijn antwoord daarop, dat is een verkeerslicht en dat zou jij toch moeten weten als engelse lerares. Wat blijkt is dat spreektaal en van dit woord had Hanny nog nooit gehoord. Wat apart!!

De volgende ochtend, 2 januari, zijn we in de ochtend naar het Nelson Mandela museum geweest, wat zeer interessant was. Het was een zeer uitgebreid en uitvoerig museum en ik kreeg een zeer duidelijk beeld van het leven van Mandela.

Hierna was het tijd om door te rijden naar Hogsback want dat was nog wel een flink stuk rijden. Vlak in de buurt bij Hogsback reden we de bergen in, wat zeer mooi was. Hogsback ligt ook tussen de bergen. Tolkien heeft hier gewoond en het staat bekend om zijn fairytale uitstraling, daar was ik erg benieuwd naar. Maar zo ziet het er ook uit. Het is prachtig, helaas was het erg mistig, maar dat maakte het juist mysterieuzer.

We sliepen in een prachtige accomodatie boven op de berg, wat natuurlijk een flinke rit over de gravelroad opleverde maar dat was het zeker wel waard. Nadat we ingecheckt waren besloten we om nog even een stukje te wandelen, want je weet nooit wat voor het weer morgen is en de wandeling was het zeker waard. We hadden enkele prachtige uitzichten. Vervolgens was er een labirint en dat brengt bij mij als het kind in naar boven, dus dat heb ik 'even' gerend. Hierna was wel duidelijk dat ik hoog nodig weer wat aan sport moet gaan doen, want mijn conditie is helemaal niks.

Er stond een bordje met viewpoint en we waren toch wel nieuwsgierig dus zijn we daar even naar toe gegaan en dat was de moeite waard. Het was erg mooi en je kon best ver kijken. We hebben er een tijdje gezeten, maar op een gegeven moment werd het zo mistig dat we maar terug naar ons huisje zijn gelopen.

Na een heerlijke douche zijn we naar het restaurant gelopen en daar kwamen we 2 Nederlandse dames tegen. Ook dit waren moeder en dochter en we konden het natuurlijk niet laten om even te kletsen. Al werd dit even toch wel enkele uren en het was erg gezellig. Tegen een uur of 10 was het tijd om terug naar het huisje te gaan en hebben we heerlijk geslapen.

Op 3 januari was het alweer onze laatste vakantiedag. We zouden vandaag weer terug rijden naar PE waar we nog enkele dagen hadden voordat Hanny weer terug naar Nederland zou vliegen. Wat gaat de tijd toch snel ...

Het was maar goed dat we gister nog een stuk hadden gelopen aangezien het vanochtend plenste van de regen. Toch wilde we nog wat watervallen zien, dus in enkele lagen kleding en dichte schoenen zijn we de regen ingegaan om de watervallen te zien. Ze waren zeker de moeite waard.

Bij de 2e waterval moesten we 500 meter lopen, maar dat was eerder klimmen, aangezien we een flink stuk naar beneden moesten, maar het was geen gewoon pad. Het pad was modderig door alle regen en daarnaast lagen er flink wat rotsen en verschillende hoogtes. Het was een hele klim, wat erg gaaf was. Toen we eenmaal bij de waterval waren, was dit ook zeker de moeite waard. Wat was dit een imposante waterval ... fantastisch. Hij was echt metershoog en het water viel recht naar beneden. Prachtig!!!

Eenmaal terug in de auto moesten we wel andere kleren aantrekken want we waren toch wel erg nat. Maar dat gaf niet aangezien we toch terug naar huis reden. Het was nog een flinke rit naar huis, maar tegen een uur of 5 waren we toch eindelijk weer terug in PE.

We hebben de vakantie afgesloten met een etentje in het restaurant The Cubana. Dit is een gezellig restuarantje en daar hebben we een Engels man ontmoet die al 15 jaar in Zuid-Afrika woont. Hij vertelde dat hij 90 restuarants heeft en dit hebben we niet verkeerd verstaan, want we hebben het nog 2x nagevraagd omdat we het eerst niet geloofde.

Wat een ontmoetingen deze vakantie ... Maar met name wat we allemaal gezien hebben was fantastisch. Wat een belevingen!!! Zuid-Afrika is een land met vele verschillende gezichten!!! Prachtig!

Reacties

Reacties

eelco

leuk, mooi! en uhh erg leuke woorspeling: het zag er zwart van de mensen!

Maarten

@ eelco, ik zal ook al te denken, bedoelt ze nou een 3 of 4 zwarte mensen of gewoon een heleboel mensen :)

maar goed, ontopic: wat een supergaaf avontuur weer. Krijg spontaan zin om weer in het vliegtuig te springen.

Maarten

Maar goed, dan kruisen we elkaar en zit jij hier en ik daar.

albert slaman

Eindelijk weer eens een beetje bijgelezen. Dat je al die indrukken ook nog behoorlijk op "papier"kunt zetten !
groetjes uit dooiend nederland(alle sneeuw is weg)
Albert

Jeanne

Dat was weer heel veel leuk nieuws, we zullen het over een paar weken missen, maar dan ben je wel weer in de buurt. Lieve groeten ook van Leo

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!